Yes, I can …

1968 vlak voor mijn eindexamen. Landgoed Te Werve in Rijswijk.

Ooit vond ik op een boekenmarkt een klein, dun boekje over yoga. Ik was dertien of veertien jaar en had daar nog nooit van gehoord. Het was geschreven in het Nederlands en kostte 1 gulden. Dat kon ik wel betalen.

Eenmaal thuis ben ik gaan lezen en plaatjes kijken totdat ik na een paar weken op mijn hoofd kon staan. De jaren daarop gingen voorbij met veel sporten in clubverband en weinig yoga. Ik ademde. Dat wel, maar de yoga was naar de achtergrond verplaatst.

Ik trouwde op mijn 21ste, kreeg kinderen op mijn 23ste en 25ste en ik deed wat ik wist. Ik deed mijn moeder na. Tot ik door een skiongeluk niet meer kon sporten. Wat nu? Nieuwe yogaboeken leidden me al gauw af van mijn nieuwe beperking. Later ontdekte ik een yogastudio in de Haagse Archipel en toen de blessure beter was ben ik daar naar les gegaan.

Een wereld van Baghwan-aanhangers, aura-healers, selfmade sjamanen, mantra-zangers en van meditatie ging voor mij open.

Mijn yogadocent, opgeleid bij Baghwan vroeg me regelmatig haar lessen over te nemen en adviseerde me naar een opleiding te gaan. En die was er. Op Scheveningen. Dus toen ik 32 jaar was, was ik gediplomeerd. En belangrijker dan dat. Ik wist een beetje meer. Daarna volgde mijn eigen yogapraktijk.

Toch kwam na een paar jaar de blessure (aan beide knieën) weer terug. Een arts voorspelden me een toekomst in een rolstoel, een andere specialist zei opereren en weer een ander zei nooit doen, dat komt nooit meer goed. Ik kon geen trappen meer lopen en niet fietsen en erger dan wat dan ook, ik kon geen les meer geven.

Binnen een week had ik normaal werk op een kantoor. En weet je waar? De Nederlandse Ski Vereniging. Ondertussen hield het me wel bezig. Dat kon toch niet waar zijn. Een rolstoel. In alle stilte en vroegte als het huis nog sliep ben ik gaan mediteren. Want stil zitten was ik goed in en door die meditaties kon ik steeds beter mijzelf en mijn leven zien. Er gingen tien innerlijk turbulente jaren voorbij en tegen de tijd dat ik veertig was, was ik gescheiden en waren mijn knieën geheeld.

En waarom vertel ik dit? Omdat ik die foto vind uit 1968, terugdenk aan dat eerste yogaboekje en hard moet lachen om mezelf toen ik al die dikke boeken over de werking van de hersenen op mijn bureau zag liggen. Die bestudeer ik en lees ik eigenlijk om één reden weet ik ineens.

Om het bewijs te krijgen dat ik door denkkracht al mediterend mezelf heb geheeld. Zomaar.

En dat wetenschappelijk bewijs is er nu en staat in al die boeken. Ik vind mezelf wel een levend bewijs dat meditatie een uitstekend middel is om je hele leven te veranderen. Als je dat wilt. Dat is de enige voorwaarde. Je moet het wel echt willen.

Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een initiatief van Karin Ramaker.