Nog even en dan is het 2023. “Wat zal het jaar ons brengen?” is de meest gestelde vraag en iedereen wenst elkaar vooral een goede gezondheid, veel liefde en welvaart toe. Daarna gaan we met nieuw elan – want een nieuw jaar geeft nieuwe kracht – door met waar we mee bezig waren. Misschien niet in januari, maar daarna vervallen de meesten van ons toch in het oude gedrag. Alle goede voornemens verdwenen. En als we dan na een jaar weer in december zijn aangeland, blijken we niet zo veranderd te zijn als we dachten. Want de duisternis van de kortste dag in december met alleen dat ene lichtpuntje – de dag dat de dagen weer gaan lengen – dwingt ons tot zelfobservatie.
Uit dat hele proces blijkt dat de toekomst volledig blanco is en dat wij die zelf vormgeven met onze gedachten. Wat het jaar ons zal brengen, kunnen we gewoon zelf verzinnen. Stel dat we dat doen – het vormgeven van onze eigen toekomst – waarom werkt het dan niet uit zoals we gedacht hadden? Ik denk dat gedachten alleen niet genoeg zijn. Er is nog een ingrediënt nodig en dat ingrediënt heet: voelen. Voelen is als een anker uitgooien waarmee het schip op zijn plaats blijft. Pas wanneer we een gedachte, een concept, een idee, een plan, helemaal kunt doorvoelen in iedere cel van ons lichaam, dan pas kan het zich verankeren. Dan pas kunnen we al onze handelingen in het nu, de realiteit, blijvend afstemmen op de wens die we koesteren.
Moeilijk?
Natuurlijk, anders zouden al die zelfhulpboeken niet zo succesvol zijn en zou ik ook geen reden hebben dit op te schrijven. Al die auteurs denken de oplossing te hebben voor ons en dat is niet waar. Ze hebben allemaal een andere invalshoek die misschien iets los kan maken bij ons. Wat ons een stapje verder kan helpen. Ik denk ook een andere invalshoek te hebben die van nut is voor jullie die dit lezen.
Eigenlijk gaat het uitsluitend over aandacht. Honderd procent aandacht hebben voor ons “zelf”, is het geheim. Aandacht voor waar ons bewustzijn uithangt de hele dag en voor wat ons lichaam ons laat voelen. De meeste dagen van het jaar wordt ons bewustzijn geleid door van alles buiten onszelf zoals onze maatschappelijk carrière, moeten en doen, onze vrije tijd, telefoon, internet, internet en nog eens internet. Eigenlijk laten we alles buiten ons regisseur zijn van ons leven. Het is verslavend net als het kijken van een spannende serie. Want hoe verder weg van onszelf, hoe minder verantwoording we hoeven te nemen en hoe meer we de anderen en de wereld de schuld kunnen geven van de omstandigheden waarin we leven. Dus als we een nieuw voornemen hebben en dat ook daadwerkelijk willen vormgeven is dat meestal gedoemd te mislukken.
Er zijn weinigen onder ons die de stroom van gedachten kunnen beheersen. We vliegen van links naar rechts. Even dit, even dat. De aandachtsspanne is zo kort dat we vaak niet meer weten waar we een uur geleden door werden afgeleid of wat de plot was van een serie die we zagen. Het maatschappelijk leven is ingericht om ons zo ver als mogelijk weg te leiden van ons menszijn. Soms vermoed ik zelfs een samenzwering tegen de mensheid, want hoe meer gedefragmenteerd onze aandacht is, hoe vatbaarder we zijn voor massavorming.
Iedere keer kom ik weer terug bij die aandacht. Want het niet hebben van aandacht voor het “zelf” heeft grote gevolgen voor onze fysieke en geestelijke gezondheid en minstens zo belangrijk: voor onze zelfstandigheid.
We weten inmiddels dat alles energie is, dat energie verschillende frequenties heeft en dat de kracht van gedachten het sterkste is van alles. Een gedachte is een projectiel. Eenmaal gedacht gaat hij de ether in en blijft rond de mensheid hangen waar hij wacht op gelijksoortige gedachten omdat hij graag bevestiging wil. En als al die gedachten van dezelfde soort elkaar vinden dan is het effect groot.
Als bijvoorbeeld de helft van de mensheid zich bang laat maken door de overheid dan snappen jullie hoeveel bange energie er rondwaart. Als ik dan op dat moment ook heel even een bange gedachte toelaat ontstaat er in mijn hoofd meteen een waterval van ellende veroorzaakt door wat er rondhangt in de ether. Hoe meer van ons die angst voor werkelijkheid aannemen, hoe makkelijker het is voor die angstgedachten om daadwerkelijk te materialiseren. Tja en dan is Leiden in last.
Om kort te gaan: wat we vandaag denken, zijn we morgen. Wanneer we dat laten inzinken, dan is het iets enorms. Wat we denken dringt ook de lichaamscellen binnen en kan het optimaal functioneren van ons contact met het hoger bewustzijn – dat wat ons mens maakt in tegenstelling tot AI – belemmeren. Wat een verantwoording nietwaar?
Aandacht voor het tandenpoetsen. Aandacht voor het eten bereiden. Aandacht voor het autorijden. Iedere keer aandacht voor dat wat je aan het doen bent. Die aandacht en ons vooral niet laten meeslepen door de regisseur van andermans film wanneer je je tanden staat te poetsen en denkt aan hoe je buren zullen reageren als je morgen je nieuwe auto voor de deur zet. Dan zit je dus in andermans film. Je denkt voor een ander … alsof dat zou kunnen.
In 2023 ga ik door op de weg die ik al was ingeslagen. Nog meer zal ik aandacht en het leren sturen van je bewustzijn het middelpunt maken van mijn yogalessen, meditaties en cursussen zodat iedereen uiteindelijk zijn eigen scenario kan schrijven en kan leven ter meerdere glorie van de gemeenschap. Wanneer we door hebben dat we nooit een hoofdrol spelen en wel een doorgeefluik zijn voor het verspreiden van goedheid, waarheid en schoonheid, dan zijn we de goede weg ingeslagen.
Gelukkig Nieuwjaar allemaal!
Marco
Zelfhulpboeken hebben geen zin. Ze wekken de schijn dat het aan onszelf ligt en nooit aan de wereld waarin we leven.
We moeten ophouden met alle aandacht op onszelf te richten. Zonder de medemens worden we knettergek. In ons leeft er niets, wij zijn een hol vat dat gevormd wordt door onze omgeving. We worden angstig als we zonder anderen, in totale afzondering leven.
Wees lief voor jezelf. Stop met het verbeteren van jezelf, je bent goed genoeg. En richt je aandacht op anderen die hulp nodig hebben.