Wat het met mij doet

Buiten mijn wereld zijn er andere werelden. Buiten Den Haag of Amsterdam zijn er andere steden. Buiten de Nederlandse samenleving zijn er andere samenlevingen. Nu wil het geval dat ik buiten Nederland woon en wel binnen Europa. Hoewel, op het randje. Portugal. En dan in Portugal ook nog op het randje, op de grens met Spanje. Eigenlijk behoorlijk afgescheiden van Noord-Europa door die hoge drempel die Pyreneeën heet. Dat Iberische schiereiland lijkt er een beetje bij te bungelen. Maar niets is minder waar. Ook hier doen de mensen wat de mensen overal in de wereld doen.

Over mijn Portugese wereld wil ik het hebben. Over mijn besef van wat hier gebeurt. Ik leer de taal, praat veel en geef yogales in deze zacht zingende taal. Ook kijk ik naar de Portugese televisie en koop ik iedere zaterdag de krant die ik dan doorblader. Interessante artikelen scheur ik uit om later te ontleden.

Hoewel ik al vanaf mijn jeugd – een leven lang verhuisd – weet dat alle samenlevingen hetzelfde hebben te bieden, in de oorsprong, verbaas ik me toch iedere keer weer als ik dingen herken.

Hier maken ze ook lijstjes aan het eind van een jaar. Zo kwam ik een lijstje tegen over mensen die het leven lieten in 2016 en die hier het herinneren waard zijn. Zo’n lijstje neem ik meteen door. Zouden daar dezelfde mensen in staan als in de Nederlandse lijstjes? En ja, inderdaad. Kijk maar:

David Bowie
Mohammed Ali
Prince
Leonard Cohen
Johann Cruijff
Fidel Castro
Umberto Eco
Dario Fo
Zaha Hadid
Arnold Palmer

Maar, in dat zelfde lijstje staan namen die ik niet ken en die blijkbaar belangrijk genoeg zijn om in de Visão (een opinieweekblad) te staan. En het rare is dat mij dat dan zo nieuwsgierig maakt naar wie die mensen zijn. Waarom ze zo belangrijk zijn dat ze in dat lijstje voorkomen.

João Lobo Antunes (niet te verwarren met de schrijver Antonio). “De dappere dokter”. Neuroloog, professor, filosofeerde en schreef over ethiek en medicijnen. Een beroemd neurochirurg die jaren in New York de toon aangaf.

António de Almeida Santos “Heer en kunstenaar”. Politicus. Hij vestigde zich in 1953 als advocaat in Mozambique (toen een kolonie van Portugal) waar hij 20 jaar woonde en zijn politieke carrière startte. In 1974 (na het vertrek van dictator Salazar van Portugal) keerde hij op uitnodiging van de toenmalige president terug naar Portugal en bouwde gestaag aan zijn giga politieke carrière. Hij heeft meer dan tien boeken geschreven over het juridische vak en een tweedelige autobiografie over het dekolonisatieproces van Mozambique in 1974 en 1975. Hij werd geroemd om zijn politiek intuïtie.

Nicolau Breyner, acteur. “Tevreden en genereus”. Hij heeft een onuitwisbare stempel gedrukt op de Portugese televisie. Zijn bijnaam O Senhor Contente had hij te danken aan het eerste televisieprogramma waaraan hij meewerkte. Hij vormde daar een duo met de naam “Senhor Feliz e Senhor Contente” (zeg maar: meneer vrolijk en meneer tevreden). Hoge onderscheidingen vielen hem ten deel.

Nuno Teotónio Pereira, “Architect van de gelijkheid”. Met naam en faam en vele onderscheidingen vooral op het gebied van sociale woningbouw. In 1952 richtte hij de “Beweging voor vernieuwing van de religieuze kunst” op.

Mário Moniz Pereira, “Voorbeeld trainer”. Sportleraar, atleet, trainer en schrijver van liedjes. Atletiek was zijn passie, maar de waarheid is: hij hield van alle sporten.

En wat doe ik nu met al die informatie? Niets. Dat is waarheid. Wat het met mij doet, zou een betere vraag zijn.

Ik raak bekend met wat de mensen beweegt in het land waar ik nu leef. Altijd ben ik op zoek om meer te weten over de ziel van een volk.

Ik weet inmiddels dit: inzicht in de geschiedenis van een land geeft een inkijkje in de ziel van een volk. De geschiedenis van Portugal is groot en heftig. De mensen zijn daardoor gevormd. Maar wat hen beweegt – of de Hollanders – is hetzelfde als wat alle andere mensen beweegt.

Het is in drie woorden samen te vatten:

WAARHEID, GOEDHEID EN SCHOONHEID.

Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto-opdracht: een zelfgemaakte foto, zonder thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.