Tarte au Citron

Als ik de weekdagen zou moeten waarderen op goed, beter best, dan vind ik de maandag na de zondag de lekkerste dag van de week. En weet je, dat heb ik mijn hele leven al. Zelfs toen ik op school zat. De meeste klasgenoten zaten er met frisse tegenzin, omdat het zo hoorde want als puber kun je school nou eenmaal niet leuk vinden. Ik kon dus nooit ten volle uitstralen hoe heerlijk ik het vond weer in de klas te mogen zitten. Ook de vakanties duurden me veel te lang. Leren, leren en nog eens leren. En dat vind ik nog steeds het leukste wat er is.

Gisteren nog heb ik geleerd van mijn jongste zoon (ex-chef) hoe een echte Tarte au Citron te bereiden. Niet een huisvrouwenversie die trouwens ook lekker is, maar volgens het enige echte professionele Franse recept.

Er was gisteren nog iets dat ik leerde. Ik voelde me sinds zaterdagmiddag vreemd. Opgejaagd en terneergeslagen tegelijkertijd, terwijl er in mijn omgeving geen enkele reden voor was. En gisteren, zondagochtend stond ik daar ook mee op. Ik vroeg me af wat het was. Geen antwoord. Dus berustte ik erin dat ik mijn aandacht nergens bij kon houden. Ik ging iets met mijn handen doen. Vandaar dat ik met de chef in de keuken stond, toen ik een whatsapp ontving van mijn oudste zus dat haar man zojuist was overleden. We wisten allemaal dat het er aan zat te komen en toch blijft de schok een schok.

Het tweede wat ik dus leerde is dat geen enkel gevoel, hoe subtiel ook, willekeurig is. Zonder dat gevoel was ik gisteren nooit aan die taart begonnen, dan was ik zeker gaan schrijven aan mijn boek en had mijn telefoon uitgestaan. Niets is voor niets. Mijn zwager zit altijd al in mijn hart en hoofd, maar nu ook bij elke volgende Tarte au Citron.