We volgen elkaar al jaren op de voet. Via Facebook, Instagram of andere social media. De berichten of one liners van degenen die regelmatig een bericht plaatsen over hun doen en laten in het leven, lees ik of bekijk de foto’s en zo ben ik weer op de hoogte van wie waar wat doet. Ik weet natuurlijk nooit hoe het werkelijk gaat met jullie.
Ik vind dat er veel veranderd is op deze media. Van een vriendenplatform in 2006 tot een advertentieplatform dat middels algoritmen voor mij bepaalt wat ik lees of zie.
Dat betekent veel scrollen om te zien waar neef Ferdinand en Marisca bijvoorbeeld hun appeltaart eten en of ze die Italiaanse superijsjes delen. Of om te weten of mijn nichtje Karin Schul haar nieuwe hondje al heeft. Wat mijn andere neven en achternichtjes bezighoudt. Ik zie regelmatig wat mijn zus Patricia aan het doen is, welke openingen en concerten ze bijwoont, waar er capuccino wordt gedronken en foto’s uit haar archief komen ook voorbij. De Steuren uit down-under en Kuala Lumpur genieten van hun pensioen, reizen af en toe en doen veel voor charity. Wanneer nichtje Karin Stevens(van Roel) op reis gaat naar Nepal, kan ik haar ook volgen. Toch weet ik nog steeds niet hoe het echt met iedereen gaat, behalve dan dat ze hun best doen om een mooi en positief leven te leiden en dat graag willen laten zien. Dat is een nobel streven.
Ik blijf ook op de hoogte van de werkzaamheden van Nanna Nicole, de moeder van mijn kleinkinderen. Ik volg haar ook via haar Nieuwsbrief, dus daar heb ik de socials niet voor nodig. Dat geldt ook voor mijn oudste zoon Alex. Hij heeft een eigen Youtubekanaal The Rope Access Channel waarop ik ben geabonneerd. Ik weet ongeveer hoe het met hen gaat. Omdat we elkaar af en toe privé berichten sturen of bellen.
Op een dag vroeg ik me af wat het nut is van een platform als Facebook. Voor mij. Het houdt de illusie in stand van in contact zijn. Dan verschijnen de vragen:
Heb ik het nodig om in contact te zijn en te blijven?
Heb ik het nodig om bekendheid te geven aan mijn yogapraktijk en cursussen?
Heb ik het nodig om te communiceren over mijn boeken?
Het antwoord is drie keer nee.
Ik heb twee websites, Substack, e-mail, Whatsapp en Telegram. En een telefoon.
Daarom heb ik (en mijn man Coen trouwens ook) al mijn accounts op de socials opgeheven. Dus als je geen berichten meer ziet van me, dan klopt dat.
Wil je op de hoogte blijven van mijn werkzaamheden en blogs waaruit altijd blijkt wat me echt bezighoudt, dan nodig ik je hierbij uit je te abonneren op:
deze site, mijn schrijfwebsite sinds 2010 met een enorm archief aan overpeinzingen en avonturen:
Meestal in drie talen: Nederlands, met vertalingen naar Portugees en Engels.
of
mijn Yoga & More website:
Meestal in drie talen: Portugees met vertalingen naar Engels en Nederlands.
of
mijn Engelse blog bij Substack
een interessant schrijversplatform vind ik. Ook deze site heeft links naar de Portugese en Nederlandse versie. Daar heb je zelfs de mogelijkheid, als je mijn gedachten op papier graag leest – en schrijven is ook werken – om een financiële bijdrage te doen. Eenmalig of maandelijks. Precies wat jij wilt.
Keuze genoeg dus.
En als je wilt weten hoe het met ons gaat in de achterlanden van Portugal, laat het dan weten via de ouderwetse e-mail en nieuwe e-mailadres:
liesbethsteur@tutanota.com
die ik met plezier zal beantwoorden. Dan hoor ik meteen hoe het jullie vergaat.
Ik weet dat de tijd nemen om elkaar via e-mail te schrijven, net zoveel diepgang zal bieden in onze relaties als het schrijven van een ouderwetse brief. Alhoewel alles surrogaat is vergeleken papieren brieven. Weliswaar een surrogaat dat in deze haastige tijden vol met afleiding, zeer wel voldoet voor mij. En bellen mag ook.