Het weer is voor mij altijd het weer. Ik heb daar eigenlijk geen oordeel over. Ik word niet humeurig van een grijze lucht of van wekenlang regen. Ik ben eigenlijk wel tevreden met wat voor weer dan ook. In Nederland werkte ik altijd (binnen) en het weer speelde daarbij dus geen rol.
Sinds ik in het natuurpark Serra de São Mamede woon in Portugal is er wel iets veranderd. Ik zit zo bovenop wat er buiten gebeurd dat het weer voelbaar is en heel dichtbij net als de natuur. Weken regen achter elkaar betekent overal plassen en modder en water en spekgladde granieten stenen. De luchten zijn zwaar van het grijs en het water . Ik sprak Portugese vrienden die al een aantal jaren op de vakantiebeurs in Utrecht staan om hun naturisten camping Quinta do Maral in Marvão te promoten en natuurlijk het gewest Alentejo. Dat doen ze uitermate goed want hun goed georganiseerde camping wordt bezocht door veel Nederlandse naturisten. Paula en Nuno blijven meestal nog een week of zo om vakantie te vieren in onze Paises Baixos, onze Lage Landen. Ja, we mogen geen Holanda meer zeggen. Dat heeft Nederland zo bepaalt. Het was internationaal te verwarrend die twee verschillende namen.
Nuno en Paula zijn onder de indruk van het mooie Nederland. En terecht. Ze komen op plekken waar ik nog nooit ben geweest. Alleen die grijze luchten waar dan géén regen uitvalt. Dat schept altijd weer verbazing. Ik moest daar over nadenken en terugdenken omdat ik daar nooit op had gelet. En het is waar. Hier betekent grijze lucht in de meeste gevallen regen. Daar zijn we blij mee. We mogen dankbaar zijn dat we juist hier wonen, want dit microklimaat ontvangt veel water in vergelijking tot de rest van Alentejo. Er is weer genoeg water voor de zomer. Bij ons. Zuidelijker in de Alentejo en in de Algarve is dat een heel ander verhaal. De stuwmeren zijn nog lang niet voor de helft gevuld. Dat is zorgelijk.
En nu is hier de zon weer gaan schijnen. Zo uitbundig, zo warm. In de ochtend bij de opgaande zon hangt de damp in de vallei boven de koude rivier die na alle regenval weer volop stroomt. In de middag haalt het kwik zomaar 22 graden of meer. De lucht is strakblauw en ineens is de mimosaboom van de buren geel.
Mensen komen uit hun winterschulp. Er heerst uitbundigheid. De yogalessen zijn weer vol. Het lijkt wel of er blijheid is over het kunnen achterlaten van de donkere dagen. Dagen waarin geen keuze was dan in jezelf te keren, tegen muren aan te lopen en tegen jezelf. En nu, met de zon en de warmte en de bloemen die ontluiken gaat de mens ook weer open. Hun blik is anders en hun houding. Ik zie gretigheid in hun ogen, een lichaam dat wil bewegen en een geest die wil opnemen.
Wij zijn niet anders dan de natuur. Wij zijn de natuur. Het is alleen dat onze capaciteit om verhalen te verzinnen ons wil doen geloven dat we anders zijn, beter zijn, de baas zijn over alles. Ik geloof niets meer daarvan. De natuur waarnemen is genoeg om te weten dat het leven simpel is. Zie de mimosaboom, die verzint geen verhalen.
