Gisteravond heb ik niet meer kunnen schrijven. Lucia en Jasper waren bij ons bezoek. En dat betekent vroeg eten vanwege het uur tijdsverschil met Spanje. Jasper wil altijd om zeven uur Spaans eten en dat is bij ons zes uur. Voor ons maakt dat niet veel uit om een keer zo vroeg te eten. We konden onder de pergola zitten. Het was een heerlijke zomerdag van rond de dertig graden met een bries. Dat is voor juli vrij koel. Ik had Caprece vooraf gemaakt en een Marrakesh rundertajine als hoofdgerecht. Lekker met Alentejaans brood. Dessert? De heerlijke bramen die langs de pergola groeien met vanille caramel ijs van Carte d’Or maar dan huismerk Pingo Doce.
Het was als altijd gezellig en de avond was gevuld met humor, zelfspot, serieuze gesprekken en zelfs met de slappe lach. Met hen zijn gesprekken over de superieure witte heteromannen die de wereld hebben verziekt en de mensheid op het verkeerde spoor gezet bijna een feestje hoewel er vele meningen zijn. We kunnen goed naar elkaar luisteren en de ruimte nemen en geven om te ontdekken waar waarheid zit in de controversiële meningen, eenzijdig gevoed door het mediacircus. Het zijn ook alleen maar persoonlijke meningen en de ware geschiedenis kennen we niet. We weten alleen wat de overwinnaar heeft opgeschreven en wat de leiders ons willen doen geloven. Wat de mensen die alles hebben meegemaakt zich herinneren, vind ik veel meer waard, want in mijn ogen zijn de deelnemers aan de gebeurtenissen de ware geschiedschrijvers.
Maar daar wil ik het allemaal niet over hebben. Wel wil ik het hebben over dit: Ik hoorde jonge mensen zeggen: “oh leuk we gaan nu herinneringen maken!” Ze zaten aan de rivier waar ze nog nooit waren geweest, pakten hun telefoons en ik vermoed dat Instagram of Tiktok het medium was waarop ze melding maakten van wat ze aan het doen waren. De ene selfie en youfie na de andere volgden elkaar snel op. Een tijdje later werd er gecheckt of er al reacties waren. Ik hoef dit fenomeen verder niet te beschrijven. We kennen het allemaal wel.
Mijn vraag is: hoezo ga je herinneringen maken? Een mens kan niet actief herinneringen maken. Herinneringen maken is geen actie. Het is het gevolg van een actie in het nu die ergens in je onderbewustzijn als herinnering wordt bewaard. Zodra er bewust herinneringen worden gemaakt ben je als mens niet present. Dan ben je bezig met later. Een minuut of jaren later. Je leeft dan niet het leven nu, je leeft voor de waardering en goedkeuring die je straks hoopt te krijgen.
Het is toch al uitermate moeilijk voor mensen om aanwezig te zijn bij wat ze aan het doen of niet doen zijn. Om honderd procent en met een open geest bij gesprekken te zijn. Alle woorden die worden gesproken, alle gedachten die voorbij komen, het gaat altijd over het verleden of de toekomst. Let er maar eens op. Het lijkt wel een cirkel waar een mens niet uit kan stappen. Het lijkt, zeg ik. Het is niet zo. Je kunt eruit stappen, als je waarlijk wilt. Dan kun je je later het tijdloze, vreedzame, liefdevolle moment herinneren dat je honderd procent aanwezig was bij het leven. En zo’n moment was gisteravond.