(PORTUGUÊS) (NEDERLANDS)
It is time, I thought to myself, to write about something light-hearted again. The question is, how do I do that when the world is losing its lightness? I notice that I have trouble with that. It has been going on for two years now. How about if I just write about what I did today, that might be light-hearted?
I tidied up a large kitchen cupboard and cleaned out one of the two fridges. It shines again, inside and out. At lunchtime, I made a delicious cauliflower cream soup from the cauliflower I had left over from last night and served it with crème fraîche and chives. Afterwards, I got into the car with Coen for some chores that needed to be done.
First to my sister Patricia’s house to give the neighbour a new key for the gate. He told me Sunday that he had lost his. It was quite a story. Coen had a new one made yesterday and tested it immediately to see if it works. That always remains a surprise. I left the key at the neighbour’s gate, sent him an app and immediately had an answer from a happy man.
Then we drove via the longer, beautiful route to our village SantoAntónio das Areias. To the post office, which is only open from one o’clock, to post a parcel and on to the cemetery. There we greeted the dead and measured the headstone of Leone Holzhaus, who passed away February 12. Her husband Chris is already on the stone, but now her name has to be added and a picture of a painting she made that we all think should be on the tombstone. Friend Estrela requests the quotation and Coen gives the input.
When Leone was working on the painting last year (or was it 2020?), I was impressed. Men walk across an open field to the edge of a forest. They disappear. Into nature. Leone looked up from her work when I asked if she already had a title. She said: “Farewell, that seems to fit. They are all gone already, those old friends of mine and I will follow.” She smiled. I decided to save up to buy it from her and told her so. She nodded in agreement.
After the cemetery, we drove to Leone’s house to pick up the painting that was donated to us by the brand new Fundação Arte Alentejano. I am still moved by it. And now we are home again. Coen is making a sketch of how the name and image will appear on the tombstone. Then Estrela can make another step in the settlement of the estate.
When I have finished writing this, we are going to find a place for the painting in the house. I think I already know where and Coen and I will have to agree, of course.
So, this day felt lighter than the days of the past six months and then the evening has yet to begin. That promises something.
Um dia de coração leve
É tempo, pensei para mim, de voltar a escrever sobre algo de coração leve. A questão é: como fazer isso quando o mundo está a perder a sua leveza? Noto que tenho problemas com isso. Já dura há dois anos. E se eu apenas escrevesse sobre o que fiz hoje, isso poderia ser uma coisa leve?
Arrumei um grande armário de cozinha e limpei um dos dois frigoríficos. Brilha novamente, por dentro e por fora. À hora do almoço, fiz uma deliciosa sopa de creme de couve-flor, da couve-flor que tinha deixado da noite passada e servi-a com crème fraîche e cebolinho. Posteriormente, entrei no carro com Coen para algumas tarefas que precisavam de ser feitas.
Primeiro à casa da minha irmã Patricia para dar ao vizinho uma nova chave para o portão. Ele disse-me domingo que tinha perdido o seu. Foi uma história e tanto. Coen mandou fazer um novo ontem e testou-o imediatamente para ver se funciona. Isso continua a ser uma surpresa. Deixei a chave no portão do vizinho, enviei-lhe um whatsapp e tive imediatamente uma resposta de um homem feliz.
Depois conduzimos pela rota mais longa e bonita até à nossa aldeia SantoAntónio das Areias. Para os correios, que só está aberto a partir da uma hora, para enviar uma encomenda e depois para o cemitério. Aí saudámos os mortos e medimos a cabeceira de Leone quem faleceu o dia 12 de fevereiro. O seu marido Chris já está na pedra, mas agora o seu nome tem de ser acrescentado e um quadro que ela fez e que todos nós pensamos que deveria estar na cabeceira. Amiga Estrela pede a cotação e Coen dá a informação.
Quando Leone estava a trabalhar na pintura no ano passado (ou foi em 2020?), fiquei impressionado. Os homens caminham através de um campo aberto até à borda de uma floresta. Eles desaparecem. Na natureza. Leone olhou para cima do seu trabalho quando lhe perguntei se ela já tinha um título. Ela disse: “Despedida, isso parece encaixar. Foram todos embora, aqueles meus velhos amigos, e eu seguirei”. Ela sorriu. Decidi poupar para lho comprar e disse-lhe isso. Ela acenou com a cabeça, de acordo.
Depois do cemitério, fomos até à casa de Leone para buscar o quadro que nos foi doado pela nova Fundação Arte Alentejano. Ainda estou comovido por isso. E agora estamos de novo em casa. Coen está agora a fazer um esboço de como o nome e a imagem irão aparecer na pedra tumular. A Estrela pode então dar mais um passo na tramitação do legado de Leone.
Quando terminar de escrever isto, vamos encontrar um lugar para a pintura na casa. Penso que já sei onde e Coen e eu teremos de concordar, é claro.
Assim, este dia foi mais leve do que os dias dos últimos seis meses e depois a noite ainda não começou. Isso promete alguma coisa.
Een luchtige dag
Het is tijd, dacht ik bij mezelf, om weer eens over iets luchtigs te schrijven. De vraag is hoe doe ik dat terwijl de wereld alleen maar aan luchtigheid verliest? Ik merk dat ik daar moeite mee heb. Al twee jaar duurt dat. Als ik nou eens gewoon iets schrijf over wat ik vandaag heb gedaan, dat is misschien wel luchtig?
Ik heb een grote keukenkast opgeruimd en een van de twee ijskasten schoongemaakt. Die glimt weer van binnen en van buiten. Tegen lunchtijd heb ik overheerlijke bloemkool crème soep gemaakt van de bloemkool die ik over had van gisteravond en opgediend met crème fraîche en bieslook. Daarna ben ik met Coen in de auto gestapt voor wat klusjes die geklaard moesten worden.
Eerst naar het huis van Patricia om de buurman een nieuwe sleutel van het hek te brengen. Hij vertelde me zondag dat hij de zijne was verloren. Een heel verhaal was het. Coen heeft gisteren een nieuwe laten bijmaken en meteen getest of die het ook doet. Want dat blijft een verrassing. De sleutel bij buurmans poort achtergelaten, hem een appje gestuurd en meteen had ik antwoord van een blije man.
Daarna via de langere, prachtige route naar ons dorp SantoAntónio das Areias gereden. Naar het postkantoortje dat pas vanaf één uur open is, om een pakje te posten en door naar de begraafplaats. Daar hebben we de doden begroet en de grafsteen van Leone opgemeten (zij overleed 12 februari). Haar man Chris staat al op de steen, maar nu moet haar naam erbij een een afbeelding van een schilderij dat zij maakte waarvan wij allemaal vinden dat die op de grafsteen moet komen. Vriendin Estrela vraagt de offerte aan en Coen geeft de input.
Toen Leone vorig jaar (of was het 2020?) bezig was aan het schilderij, was ik onder de indruk. Mannen lopen over een open veld naar de rand van een bos. Ze verdwijnen. In de natuur. Leone keek op van haar werk toen ik vroeg of ze al een titel had. Ze zei: “Afscheid, dat lijkt me wel goed passen. Ze zijn allemaal al weg, die oude vrienden van me en ik zal volgen.” Ze glimlachte. Ik besloot om te gaan sparen om het van haar te kopen en zei dat tegen haar. Ze knikte instemmend.
Na de begraafplaats reden we naar Leone’s huis om het schilderij op te halen dat ons geschonken is door de gloednieuwe Fundação Arte Alentejano. Nog steeds ben ik daardoor geroerd. En nu zijn we weer thuis. Coen zit nu een schets te maken van hoe naam en afbeelding op de grafsteen komen te staan. Dan kan Estrela ook weer een stap maken in de afwikkeling van de nalatenschap.
Als ik klaar ben met dit te schrijven, gaan we in huis een plaats zoeken voor het schilderij. Ik denk dat ik al weet waar en Coen en ik moeten het natuurlijk wel eens zijn.
Zo, deze dag voelde luchtiger dan de dagen van de afgelopen zes maanden en dan moet de avond nog beginnen. Dat belooft wat.