Het seizoen voor het snijden van de kurk is aangebroken. Er verschijnen steeds meer boomstammen zonder jas. De lichtbeige kleur van de kale stammen valt op tussen alle andere bomen. Die tere kleur verandert na verloop van tijd in steeds donkerder roodbruin en daarmee neemt voor mijn gevoel de kwetsbaarheid af. Tegen de tijd dat het winter wordt weet ik zeker dat het wel goed komt met deze kurkeik en dat hij over negen jaar weer aan de beurt is.
Ik merk het niet alleen aan de kleur van de stammen. Ook het verkeersbeeld verandert. Grote trucks met te hoge ladingen scheuren over de kleine weggetjes. Zo ook op deze dag.
Het is vier uur ’s middags en ik rijd net weg van Railbike Marvão in Beirã en sla links af de hoofdstraat in. Aan beide zijden staan huizen. De weg loopt eerst af naar beneden – alsof die een kuil in gaat – om daarna tegen een glooiende heuvel op te klimmen. Er staan mensen midden op straat. Rondom een vrachtauto die net iets te hoog geladen is. Ik ontwaar tussen de toeschouwers drie mannen met donkergrijze T-shirts met groene opdruk. Er staat: We are Cork. De mannen zijn bezweet en zitten onder het stof. Er zijn nog andere werklui. Van het elektriciteitsbedrijf EDP. Dat staat op hún shirts. Er staan ladders tegen twee elektriciteitsmasten en als ik nog eens goed kijk, zie ik dat alle leidingen slap en doorgezakt over straat hangen. Work in progress. Een wirwar is het.
De truck beweegt langzaam. Op aanwijzingen van de We-are-Cork jongens rijdt hij een beetje naar links, dan weer naar rechts, dan weer achteruit en dan weer vooruit. Op de millimeter onder de leidingen door. De EDP jongens kijken belangstellend toe. De dorpsbewoners houden hun hart vast.
Het duurt en het duurt. Er ontstaat zelfs een file van drie auto’s achter mij en van de andere kant staat ook al zo’n rijtje.
Flikt ie het of flikt ie het niet. Het lijkt schier onmogelijk. Ik vind het zo spannend dat ik vergeet een foto te nemen.
Het lukt. Alle hindernissen in de lucht zijn genomen en het gas gaat erop. Ik rijd achter de vrachtauto aan. Soms raakt hij de bomen langs de weg. Dan vliegen takken en stukken kurk die niet goed vastzitten door de lucht. Ik houd afstand. Het leven in de campo zit vol gevaar.
Ineens realiseer ik me dat ik geen foto heb genomen en doe het al rijdend. Ook niet echt verantwoordelijk en ja ik reed langzaam. De vrachtauto ging hier bergopwaarts en dan kan hij niet echt hard. Dus dat was het moment.
Wanneer je een dezer dagen toevallig een fles wijn opentrekt, kijk dan eens naar de kurk en weet dat die hoogstwaarschijnlijk ook op zo’n vrachtauto naar de fabriek is gebracht.
Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto-opdracht: een zelfgemaakte foto, zonder thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.
