Hoeveel ingrijpende gebeurtenissen kan de huidige economie verdragen zonder in te storten? Hoeveel martelingen kan de aarde verwerken zonder dood te gaan? En, hoeveel veranderingen kan een mens aan in korte tijd zonder de weg kwijt te raken? Iedere keer als de media mijn kamer binnenrollen lijkt het antwoord eensluidend. De rek is eruit met als gevolg dat de gevestigde orde binnenkort ten onder gaat. Maar iets zegt mij dat het goede antwoord verscholen zit onder de vrije nieuwsgaring die zo welwillend en zonder pauze de mantra van de angst herhaalt. De media imiteren elkaar en herhalen zichzelf totdat een onderwerp tot op het bot lijkt uitgebeend. Nieuws? Nee. Stemmingmakerij? Ja. Want waar het echt over gaat, wordt niet of nauwelijks onderzocht. Er is altijd maar één geluid. Die van de emotie.
Dat de financiële wereld aan het veranderen is, begint anno 2010 wel door te dringen omdat de mensen nu in hun eigen portemonnee worden geraakt. Wat in 2008 begon met het omvallen van de grootste verzekeringsmaatschappij ter wereld, begint nu alle landen te raken. De regeringsleiders van Europa hebben dit geweten en toch steeds het sprookje verteld dat de lokale economieën en die van Europa uit het dal zijn. Ze hadden geen keuze. Een positieve sfeer is goud waard in benarde tijden. Ook ik wil niets liever dan geloven dat de totale instorting van het malafide financiële systeem niet zou plaatsvinden. Ik geloof graag dat het een soepele ombuiging wordt naar een nieuwe wereldorde die de aarde maakt tot een plek waar niemand meer honger heeft, waar geen oorlogen meer gevoerd worden en waar gezondheid en vreugde vanzelfsprekende zaken zijn.
De economie is geen creatie van de natuur. Het is een schepping van de mens gebaseerd op de gedachte dat ik meer kan hebben dan jij. Dat ik beter ben dan jij. Dat ik slimmer ben dan jij. Die manier van denken heeft nooit de test doorstaan die eigenlijk alle gedachten moeten ondergaan voordat ze de wereld worden ingeslingerd: de test van liefde of de test van het hart. Er is op een bepaald moment in de menselijke geschiedenis iets misgegaan. Het moment waarop het hart als toetssteen verdween. En zonder die toets ben je een onevenwichtig mens, een slaaf van je denken, afhankelijk van de opinie van de media.
De aarde is net als de mens een levend organisme. Met dat verschil dat deze de mens onvoorwaardelijk dient en de mens voorwaardelijk met de aarde omgaat, net zoals met zijn medemens. Met een harteloosheid die zo langzamerhand begint door te dringen tot het grote publiek. Het wonen in een onaangetaste natuur heeft mij geleerd dat de aarde mij dient. Ik stop een zaadje in de grond en een tijdje later groeit er een tomatenplant. De boer ploegt het hele land overhoop en je ziet dat het na een seizoen van hard werken weer kan ademhalen. Ik zie vergane boerderijen waar de natuur doorgaat met het ongevraagd dienen. De sinaasappelbomen geven nog steeds fruit en de vijgen liggen voor het oprapen. Zelfs geasfalteerde straten ontkomen niet aan plantengroei. Waar ook maar één gaatje is, daar groeit iets. Ieder jaar wordt er weer gespoten met verdelger en ieder jaar komt de natuur weer te voorschijn. De aarde is er voor ons. Echt. En omdat één harteloze meer wil dan de andere wordt onze voeder geweld aangedaan en misbruikt.
De mens doet zichzelf daarmee geweld aan. Een leven gebaseerd op het denken alleen eindigt meestal in chaos. En dan bedoel ik ziekte en ander ongemak. De meeste van ons voeren een uitzichtloze oorlog met zichzelf die de hele wereld raakt. Ja, wat jij denkt en doet raakt de hele wereld. Wanneer jij je zelf niet onvoorwaardelijke liefhebt, heeft dat invloed op mij en ik heb weer invloed op een ander. En met niet liefhebben bedoel ik dat je aan jezelf voorbijgaat. Je leeft in stress, je hebt haast, je moet meer geld voor een grotere auto en een hogere hypotheek voor een mooiere keuken dan die van je buren. Zie je dat je met jouw liefdeloosheid voor jezelf het financiële systeem in stand houdt en daarmee bijdraagt aan je eigen ondergang en die van de wereld. Zou je niet veel liever stressloos leven en vreugde ervaren? Iedere dag. Dat kan. Want als je je realiseert dat je in staat bent chaos te scheppen, dan kun je ook harmonie creëren. Je kunt medeschepper zijn van een nieuwe wereldorde waar vrede en overvloed heerst. Jij en ik kunnen weliswaar geen invloed uitoefenen op de minister-president van het land waar we wonen en we kunnen wel invloed hebben op onszelf en daarmee op ons handelen. Jij en ik kunnen alle natuurlijke hulpmiddelen inschakelen die ons ter beschikking staan. En daar is ons hart er een van.
Op ieder moment van de dag kan ik mijn hart raadplegen. Het is er om mij onvoorwaardelijk te dienen, zoals de aarde er is om mij een goed leven te geven. Daar heb ik als volwassen mens niemand voor nodig. Ik hoef alleen de mening van mijn hart te horen om te weten dat mijn gedachte liefdevol is. Het handelen wat daaruit voortkomt, resulteert altijd in een bijdrage aan de samenleving en aan de aarde. Een totale onafhankelijkheid is een voorwaarde om mijn hart te kunnen horen. De invloed van media en andere mensen verstoren de rust die nodig is voor die samenspraak. De kunst van het mijmeren en bespiegelen komt voort uit onafhankelijkheid. Ik noem dat de heilige onafhankelijkheid die aan de basis staat van een harmonieus leven waarin ik resoneer met alles en iedereen in mijn omgeving, mijn wereld, de wereld.
In het contact maken met mijn hart begint de onafhankelijkheid waarmee ik me kan losmaken van externe invloeden en van aangeleerde gewoonten. Mijn eigen gedachten en die van anderen zijn van essentieel belang voor het verkrijgen van zelfkennis. Ik kan me eraan spiegelen. Ik kan checken of het de toets van mijn hart doorstaat. Dan weet ik waarop een gedachte, mening of gewoonte is gebaseerd. Op liefde of niet. Zo raak ik nooit de weg kwijt, hoe benard een situatie ook kan zijn. Resoneert mijn of andermans gedachte met mijn hart, dan resoneer ik met mezelf of met de ander. Twee onafhankelijke geesten met een en het zelfde hart brengen een synergie voort die geen grenzen kent. Want als er twee mensen zijn, dan zijn er ook vier en acht en zestien en meer die geleerd hebben hun hart weer in te schakelen. Dat zijn de ware scheppers. Ik koester daarom mijn heilige onafhankelijkheid en mijn hart, zodat ik kan weten wat er bij jou leeft. De ombuiging naar de nieuwe wereldorde is eigenlijk al een feit als je weet dat de inhoud van alle harten hetzelfde is: liefde.