Positieve arbeid

(PORTUGUÊS) (ENGLISH)

Het regelmatig samenkomen met gelijkgestemden doet mij veel goed. Die bijeenkomsten verwarmen mijn hart, tillen mij op en doen mij zien dat er meer licht is dan duisternis op deze aarde. Dat helpt mij enorm om te balanceren in deze spannende tijden. Naar mijn idee staat de hele wereld op zijn kop alhoewel dat nog niet voor iedereen zichtbaar is. En dat is niet erg. Bij mij komt het allemaal wel hard binnen.

De belangrijkste reden daarvan is het boek Kind van de koloniën dat ik net heb geschreven. Vooral het deel over de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog verschijnt steeds in mijn herinnering. De mensen in Indië leefden hun leven alsof er niets boven hun hoofd hing. Alsof de Japanners niet al jaren in China aan het huishouden waren en later in Maleisië. Gewoon, alsof het niet bestond. Bij het lezen van de betreffende brieven had ik steevast een verhoogde hartslag en de vraag: hoe is het mogelijk dat je dat niet hebt zien aankomen?

Ja, de oorlog in Nederland brak wel uit in 1940 waardoor de families over en weer geen contact meer hadden, maar het leven in de tropen ging gewoon door. Uit de correspondentie in het archief komt haarfijn naar voren hoe lichtvoetig er gedacht werd over wat er gebeurde. De mannen moesten in 1941 onder de wapenen, de jappen kwamen in 1942 en wonnen, de families moesten samen gaan wonen want de grotere huizen werden door de Japanners geconfiskeerd om zelf in te wonen. Er was geen benzine meer, dus alles ging op de fiets, kinderen werden geboren en van lieverlee, binnen een jaar wel te verstaan, was het samenwonen verworden tot volgepropte huizen in afgesloten wijken, tot kampen en gevangenissen.

De vrouwen schrijven luchtig. Ach, dat duurt drie maanden! Ach, het komt allemaal goed! Dat laatste was voor de meeste ook zo. Na drie-en-een-half jaar in de kampen, kwam het toch weer goed. Alhoewel?

Doden, ziek voor altijd, fysiek en vooral psychisch, gezinnen uit elkaar gerukt, scheidingen die niet hadden gehoeven zoals van mijn eigen ouders. Oorlogstrauma’s. Allemaal vreselijk. En dat willen we niet lezen of weten. Toen niet, nu niet, nooit niet. Want ja, het leven is nou eenmaal leuk als je aan de goede kant van de samenleving zit. En als het niet leuk is doen we gewoon alsof. 

Ik hoor natuurlijk ook liever alleen maar goed nieuws. En toch wil ik vooral begrijpen wat er speelt in de wereld. Dus neem ik informatie tot mij en houd die hoeveelheid in balans met wie ik werkelijk ben op deze aarde. Net zoals jij en jij en jij een spiritueel wezen dat een aardse ervaring heeft. Dus het licht dragen we van nature in ons. De kunst is dat niet op een laag pitje te laten zetten door de duistere zaken. Die zijn er en zullen nooit weggaan door ze te negeren. Ik weet dat wij mensen zo krachtig zijn dat met de kennis van hoe de maatschappij is georganiseerd en wordt gereorganiseerd, wij met veel zorg en liefde zelf de maatschappij kunnen scheppen die in de basis vrij is. Waarin niemand de baas is over iemand. 

Ik schreef al eerder dat we zelfkennis kunnen ontwikkelen om te leren luisteren naar ons moreel kompas. Daarin zit vanzelf Liefde – met de bekende hoofdletter – besloten voor onszelf en onze medemens. Dan is uitsluiting van groepen mensen een onmogelijkheid. Inmiddels heb ik en velen met mij, ervaren dat praten met andersdenkenden over mijn wereldbeeld, ideeën en zorgen niets oplevert. Het leven leven aan de hand van mijn moreel kompas daarentegen, trekt mensen aan die dezelfde wensen koesteren.

Op de Grote Rudolf Steiner Citatensite van Ridzerd, las ik deze woorden van Rudolf Steiner:

Niets kan ons méér schaden dan wanneer het ons in discussies lukt om onze waarheid aan te tonen, want we worden niet gehaat omdat we onwaarheid zeggen, maar omdat we de waarheid zeggen. En hoe meer we erin slagen om te laten zien dat we de waarheid zeggen, des te meer zal dat het geval zijn. Natuurlijk kan dat iemand er niet van afhouden om voor de waarheid op te komen. Maar het kan iemand afhouden van de naïviteit te geloven dat men door discussies vooruit komt. Men komt alleen door positieve arbeid vooruit. Men kan alleen vooruit gaan door zo veel mogelijk de waarheid te presenteren, zodat zo veel mogelijk voorbestemde zielen, die veel meer als men denkt tegenwoordig aanwezig zijn, komen om hier de geestelijke voeding te vinden die nodig is, opdat de toekomst van de mensen niet zal worden afgebroken, maar opgebouwd en er een vooruitgaande ontwikkeling, niet een achteruitgaande ontwikkeling moet plaatsvinden.

Bron: Rudolf Steiner – GA 221 – Erdenwissen und Himmelserkenntnis – Dornach, 18 februari 1923 (bladzijde 138-139)  

De positieve arbeid doen zonder het negatieve te ontkennen. Zonder weg te kijken. Want het een kan niet zonder het ander bestaan in onze wereld. 

De yogalessen die ik geef bij mij thuis, buiten in de olijfboomgaard, spitsen zich toe op het verkrijgen van zelfkennis. Door het bewustzijn van het lichaam te vergroten. Want als je je lijf niet kunt voelen, voel je eigenlijk niets dat van belang is voor het kennen van je moreel kompas oftewel voor het waarlijk voelen van je hart zodat het in plaats van je denken, leidend kan zijn in jouw leven. Het is vooral de combinatie van de inhoud van de lessen, van jullie die er altijd zijn en van de locatie die dat proces naar bewustheid versnellen. En dat is merkbaar bij ons allemaal. We worden lichter en lichter. Waardoor we ook steeds meer kunnen zien, weten, ontvangen en geven. 

Er zijn zoveel manieren om te komen tot kennis van het hart of zelfkennis of tot het waarnemen van je moreel kompas. En mijn manier is er eentje van. Je kunt er ook zelf aan werken. Thuis in je eigen omgeving. Dus wanneer een les niet kan doorgaan dan is dat een mogelijkheid om zelf te trainen. Met al het werk dat we tot nu toe hebben gedaan, kun je gerust thuis wat ademhalingsoefeningen doen en twintig minuten in stilte zitten. Het is anders. Je zult de groepsdynamiek misschien missen. Toch is het alleen oefenen net zo belangrijk. Dus vertrouw op je hart en je weet wat goed voor je is om te doen of te laten.