The olive grove The Roman path Dachshund Koos Left, our house in the distance
Geen witte Kerstmis, wel een grijze en natte. Net nadat de boeren, boerinnen en families en vrienden een week geleden de olijven binnen hadden, is het gaan regenen en is het blijven regenen. De goden zijn ons goed gezind. Het is precies het juiste moment en de meest ideale regen voor de natuur. Een dicht gordijn van druppels dat maar af en toe open gaat. Het waait bij vlagen.
Ik waan me bijna in Holland ware het niet dat de uitzichten hier zo anders zijn dan in het Haagse Bos, waar ik altijd wel iemand tegen kwam want ook een hond. Daar heb ik hier geen last van. Niemand laat zijn hond uit. De territoria zijn zo groot dat honden zichzelf uitlaten ergens op hun eigen terrein waar ze een taak hebben: waken of schapen hoeden. Mijn ruwharige teckel heeft geen taak. Hij is nog van de stad en laat zich niets vertellen. Net als de Portugese aanloopkat. Die doet ook gewoon zijn ding.
Logeerhond Kitty is een ander verhaal. Die is goed opgevoed en gewend twee maar per dag lange wandelingen te maken met haar baasje Leone Holzhaus die al een maand in het ziekenhuis ligt. Kitty past zich prima aan, klaagt niet en bekijkt dit drukke huishouden af en toe met argusogen. In de ochtend besteed ik veel aandacht aan haar en ’s avonds mag ze bij me op de bank en praten we gezellig. De aandacht die ze altijd van Leone krijgt en het heerlijke eten dat ze voor Kitty maakt, tja dat komt ze misschien wel tekort. Gelukkig is het hier never a dull moment dus afleiding genoeg voor haar.
Trouwens Rus de kat loopt al vijf dagen met een kap om zijn nek. Vanwege een gehecht oor. Rus is een half wilde buitenkat en komt soms binnen. Nu is dat anders. Hij is meer binnen dan buiten. Door die kap lijkt hij behoorlijk gedesoriënteerd en durven we hem niet de wildernis in te laten gaan. Dus wordt hij onder supervisie losgelaten. Ik doe hem zelfs aan een lijntje want als hij ineens een spurt trekt ben ik hem kwijt. Hij vindt het wel goed allemaal, hoewel hij gisteravond in regen en storm van het dak gehaald moest worden. Never a dull moment zoals ik al zei.
Nu is het middag en zijn alle dieren zoet. Le nozze di Figaro van Mozart klinkt uit de boxen, kaarsen branden en lichten ook. Buiten ruist in de olijfboomgaard de regen in stilte. Het lijkt alsof er vrede in de wereld is. Als over een paar dagen de zon weer tevoorschijn komt, zal er meer licht dan schaduw zijn. Dan loopt iedereen met lichte tred en rechte rug. Klaar voor wat komen gaat.
Wij mensen zijn niet klein te krijgen omdat we vele malen groter en lichter zijn dan we denken te zijn.
Ik ben hoopvol gestemd voor de dag van morgen. Net als de dieren. En wanneer er toch een moment is waarop een donkere gedachte uit de duisternis van het onderbewustzijn opwelt, herhaal ik de volgende mantra net zo lang totdat de gedachte is gesmolten in het licht:
Alles is goed
Alles is zich aan het uitwerken voor mijn hoogste goed.
Uit deze situatie kan alleen maar goeds voorkomen.
Ik ben veilig.
Het leven houdt van mij.
Leave a Reply