Wanneer ik terugdenk aan de zondag les, stijgt opnieuw dat overweldigende gevoel van dankbaarheid in mij op. Niet alleen dankbaar voor mijn lijf dat altijd bereid is mij te dienen of voor de adem die er altijd is en mij doet leven, maar ook voor jullie. Bijna iedere zondag zijn jullie er om de zondagochtend met mij in de buitenlucht door te brengen. Nog voor aanvang van de les verzonk iedereen al in zichzelf waardoor de geluiden in het uur dat volgde van de wind en de vogels kwamen. Alleen mijn stem was het menselijke geluid. De yoga was geruisloos en jullie werden steeds stiller van binnen. Het was goed! Zo’n momentum kan uitsluitend ontstaan in een groep die op dezelfde golflengte zit.
DANK JULLIE WEL en se Deus quiser zoals de Portugezen zeggen, tot de volgende zondag!
Leave a Reply