Geloof het of niet. Ik deed een ontdekking op een foto die genomen is November 2016. Af en toe check of alle foto’s wel goed zijn gearchiveerd en zoals bij het bladeren door een fotoalbum, blijf ik soms steken bij een foto. Zoals bij deze.
Dit is in Marvão, het prachtige stadje hier op de berg. Ik sta hier met neef Ferdinand Steur; zijn vrouw Marisca maakt de foto. Zij zijn een paar dagen bij ons op bezoek om te checken – zoals een goede Steur betaamd – of het wel goed is wat zijn nichtje doet. En ja, Ferdinand heeft zijn goedkeuring gegeven.
We staan in de schaduw want toch te warm in de zon, daarbij is dit lichtje veel mooier, zou mijn zus Patricia zeggen.
Ik kijk nog eens goed. Ik zie mijn favoriete tas – er is geen betere qua design; mijn favoriete gympen – ook de beste voor mij. De tas en gympen zijn nog steeds volop in gebruik. Dat lichtblauwe vest vind ik eigenlijk wel leuk staan. Misschien moet ik toch maar weer eens wat kleur in mijn garderobe gooien. Maar daar gaat het hier niet over. En dan mijn stoere neef. Hij is mijn jongste neef, zoon van de jongste broer van mijn vader. Altijd goed gekleed en altijd met the one and only Ray Ban.
Ineens zie ik een man staan in het raam rechtsboven. Jij ook? En nog wel in zijn blootje. Ik kijk nog eens. Nee het is geen tekening. Het is echt een man. Hij kijkt naar ons, of naar Marisca. Dat kan ik niet goed zien.
Toch raar dat ik het nu pas zie!
Marvão is trouwens niet autovrij zoals je ziet. Gelukkig maar, want op het hoogste punt van het dorp zetelen het gemeentehuis, de notaris en het belastingkantoor. Ik moet er niet aan denken als ik die klim steeds te voet zou moeten doen. Heel in de verte boven het poortje zie je de muren van de vesting liggen. Ooit gebouwd door een Moorse warlord met de naam Ibn Marwán die eerder al Badajoz in Spanje had gesticht. Het stadje Marvão is naar hem vernoemd. Ieder jaar wordt hier begin oktober een weekend lang gevierd dat het stadje een Islamitische stichter heeft. Met een Arabisch feestje genaamd Al Mossassa. Drie dagen lang “Dia de Braderia” zoals mijn man Coen dat noemt. De mensen komen van heinde en ver. Volgens mij is dit het enige stadje in heel Europa die dat doet, zijn Islamitische afkomst vieren. De mensen gaan verkleed als oosterlingen, er is muntthee en veel zoetigheid, er zijn valkeniers en slangenbezweerders, een toneelstuk wordt opgevoerd over de warlord, binnen de vestingmuren en er zijn buikdansvoorstellingen. Ja wij hebben hier een heuse eigen buikdansgroep. Wekelijks wordt er geoefend door de lokale schonen.
Je ziet, wij maken wat mee!
