Het was donderdag 12 maart dat ik mijn laatste yogales gaf. Er was hier in Portugal nog niets officieels aangekondigd en toch voelde ik me hoogst ongemakkelijk met een paar hoestende leerlingen in de klas waarvan er minstens eentje net terug was uit Engeland. Al sinds december volgde ik het Coronanieuws uit China. In Europa werd niets gedaan en tja toen was Italië aan de beurt. Daar in het noorden werken dan ook 150.000 Wuhan Chinezen. Die bewuste donderdagavond dacht ik: dit is dus de laatste les. En vrijdag ging het noorden van Portugal dicht en later de rest.
Nu, zes weken later plaats ik inmiddels mijn zesde yogales online voor mijn vaste leerlingen. Daar hadden ze om gevraagd. En af en toe een meditatie om naar te luisteren, zeg maar een stilzit- of stilligmomentje.
Het is niet mijn hobby, videos maken, bewerken en plaatsen. Ik vind het maar gedoe. Voorlopig laat ik me nog leiden door de positieve reacties en van lieverlee zijn mijn volgers waarschijnlijk zo gewend aan hun nieuwe leventje après-Covid-19 dat ze allemaal andere dingen gaan doen. Ik hoop op nieuwe tijden die nieuwe ontwikkelingen brengen. Ik dacht eigenlijk, wow ik krijg het met deze lockdown nu zo rustig dat ik alleen nog maar ga schrijven. Zo langzamerhand begint dat inderdaad te komen. Nu ik de techniek van de videos en Soundcloud een beetje beheers en daar niet meer mee loop te ploeteren, ontstaat meer tijd en rust.
Het heeft een paar weken geduurd voordat het tot me doordrong dat ik eigenlijk helemaal niets meer hoef. Geen verplichtingen, niet steeds de deur uit naar de studio. Gewoon thuis. En weet je, ik vind het heerlijk om met de simpele dingen des levens bezig te zijn en het dringt tot me door dat alles nog eenvoudiger kan.
Want wat doet er echt toe? Ik denk de natuur en je medemens. Misschien eerst de mens en dan de natuur. Maar ja zonder natuur geen mens. Om het even dus. Hier is uit iedere ooghoek de natuur prominent aanwezig. Mensen niet. Die zie ik nauwelijks en dat geeft me veel lucht. Ik lees, studeer, yoga ruim een uur per dag en heb zaadjes gezaaid die nu na drie weken opkomen ondanks dat het nog niet echt warm is hier. De twee percelen voor moestuinen liggen klaar voor beplanting. Ik vermoed dat dat over een paar weken kan.
In de tussentijd koop ik de groenten van vrienden die behoorlijke professionals zijn op dat gebied. Portugese Zé Paulo en Amerikaanse Heidi Dyer – trouwens ook yoga docent – hebben het hele jaar door een gigantische moestuin. Souto Verde heet hun plek waar ze geheel zelfvoorzienend leven. Met zonne-energie en eigen waterbron.
Hoe die twee elkaar ontmoet hebben is een apart verhaal waard. Dat komt nog wel een keer.
Zé, voormalig reclamefotograaf, staat in normale tijden op de markt van Portalegre. Nu levert hij aan huis. Zie de foto. En niet alleen groenten. Ze bakken in de houtoven ook biologisch zuurdesem speltbrood. Niet te versmaden! Ik ervaar dat als rijkdom en verheug me enorm iedere twee weken op zijn komst. Zijn groenten zijn zo vers dat ze makkelijk twee weken bewaard kunnen worden in de koelkast.
Straks hebben we zelf groenten uit de tuin en dat wordt hard werken van de zomer. Tomaten inmaken, sambals en chilisaus maken en nog meer. Ook daar verheug ik me op. En weet je, een kleine kas zou fijn zijn dan kan ik al zaaien in de winter. Wie weet komt ie er op een dag. Een mooie projectje voor Coen want hij is dol op projectjes, groot of klein.
