Fysiek verhuizen is geen kunst. Inpakken en wegwezen. Dit keer viel het inpakken weer alles mee. Het wegwezen daarentegen vond ik een lijdensweg. 4.400 kilometer in een kleine vrachtauto. We hadden acht dagen. Twee dagen heen, pakken, vrienden zien, lekker eten, zaken regelen op z´n Hollands en vooral op z´n Portugees, laden en in drie dagen terug. De volgende dag uitladen. Dat was zo gepiept. Het is nu twee weken en vele dozen geleden.
Vandaag is na vijf maanden interbellum mijn eerste normale schrijfdag. Ik moet diep zuchten van wat achter me ligt als ik vaststel dat verhuizen en langdurig logeren psychisch wel een kunst zijn. De kunst van mijn evenwicht bewaren tussen leuk en sociaal blijven doen en toegeven aan het verlangen naar stilte en rust. In noodsituaties schijn ik geen tijd te hebben voor zulk soort zaken. Dan ga ik in de overlevingsstand. Dan ga ik zogenaamd in het nu leven en kies vrijerlijk voor de mate waarin ik last heb van een situatie. Ik heb nog veel te leren. Nu pas voel ik mijn evenwicht terugkomen. En ook daar moet ik van zuchten. Ditmaal van verlichting.