Gisteren las ik bij mijn ontbijt een artikel over meditatie. Dat is niets bijzonders. Voor mij. Zeker nu er zoveel wetenschappelijke onderzoeken worden gedaan naar de effecten van meditatie op het brein. Want ik weet dat meditatie werkt op de conditie van lichaam en geest. Uit ervaring. Uitleggen kan ik het niet dus blijf ik met vragen zitten waarvan ik de antwoorden hoop te vinden in boeken of artikelen.
Ik las een – voor mij – nieuw werkwoord: catastrophize. In het Nederlands bestaat het niet (tenminste, niet in de Van Dale). Ik zou het vertalen als “in catastrofen denken”. Een continu stroom van gedachten over alles dat mis kan gaan in het leven. Van het missen van de bus, iets dat je vergeten bent te doen, tot een aanslag of een oorlog in je leven of zelfs de dood. Specifiek die gedachten worden geproduceerd door een bepaald deel van je brein (ook wel je apenbrein genoemd) en die komen opzetten (want dat lijken gedachten te doen, die zijn er ineens) zodra je gaat stilzitten om in meditatie te gaan. Dat apenbrein klets de hele dag en als je stilzit, kun je het goed horen. En niet alleen als je begint met niks doen. Ook als je ’s ochtends wakker wordt en nog in een twilight zone zit. Soms merk ik, vooral bij verblijf in die overgangszone, dat er doemgedachten verschijnen en vraag me altijd af waarom dat is. In de werkelijkheid is er helemaal niets aan de hand en toch … .
Tegenwoordig ben ik me er bewust van en dat alleen al activeert weer andere delen van mijn brein waardoor de aap in mijn hoofd naar de achtergrond verdwijnt. Net zo snel als de catastrofes komen opzetten, verdwijnen ze dan weer. Het langdurig of in ieder geval regelmatig trainen van je brein heeft zoveel voordelen dat iedere tien minuten die je dagelijks in stilte doorbrengt een grote winst opleveren. Zelfs zoveel winst dat je meer en meer empathie voor jezelf ontwikkelt en minder streng oordeelt over jezelf, de ander en de wereld. Het gevolg is een helder hoofd en een lichter leven.
De rest van de dag ben ik op het land geweest, heb ik meer zaadjes gezaaid voor de moestuin en nieuwe kussens gemaakt voor twee bankjes die in de tuin staan. Kortom een creatief zonovergoten dagje. Met een kopje thee keek ik na gedane arbeid om me heen en zag ineens Koos op het trappetje naar de veranda liggen.
Tja, zou een hond ook een apenbrein hebben? Zou een hond ook “catastroferen”?
Nee, echt niet. Teckel Koos al helemaal niet. Die denkt alleen aan eten. Koos lijkt trouwens de halve dag – zo niet de hele – te mediteren. Zijn empathie voor zichzelf is 100% ontwikkeld. Overdag slapen – zoals hier op het trappetje – en als het donker wordt op de omliggende terreinen de zwijnen verjagen met zijn stoere geblaf. Om daarna op de late avond lui op de bank te liggen dromen.
Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto-opdracht: een zelfgemaakte foto, zonder thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.
