In de verte klinkt het vertrouwde geluid van een koebel. Ik hoor het meestal in de ochtend, terwijl het geluid er altijd is. Eerst dacht ik dat het een verloren schaap was, maar het geluid van een schapenbel is lichter van toon. Je moet je voorstellen dat ons terrein vrij vlak is voor deze plek op de helling van een bergrug. De meeste terreinen zijn geaccidenteerd en hebben vaak terrassen waarop wordt verbouwd. Daar hebben wij geen last van. In de rechterhoek van de 1,5 hectaren grond, achterin, het verste punt van het huis en tevens het hoogste, ligt een waterreservoir, een zogenaamde tanque. Dit reservoir wordt 24/7 gevuld met vers bronwater. Dat stroomt continu vanuit een hoger gelegen bron die op het land van een buurman ligt. Onze boerderij heeft recht op dat water; dat is kadastraal vastgelegd en in de koopakte. De zwaartekracht en de aanleg van leidingen – door de niet aflatende inzet van boer Coen – zorgen ervoor dat het water bijna overal op het terrein komt waar nodig, zoals in de moestuin die op het laagste punt ligt aan de weg in de linkerhoek. Daar is dus over nagedacht. Som loopt de tanque een beetje over dus rondom groeit heerlijk groen vers sappig gras. Het is het enige groene plekje in het verdorde, gele, einde zomer landschap.
Vanochtend zit ik op de veranda, in de koelte van de schaduw mijn thee te drinken. Ik kijk en luister. Ik zie de mussen in de kleine moestuin (ik heb er twee), de kippen die scharrelen op hun terrein, ik hoor andere vogels fluiten. Ik hoor de bel van de koe. Twee slokken thee verder valt het me op dat het geluid van een andere kant komt. Vanaf de weg links. Ik kijk onder de olijfbomen door. Daar loopt ze. De koe. Over het weggetje naar beneden richting doorgaande weg. Maar voordat zij daar is loopt ze nog langs mijn overburen en langs het huis verderop waar de hele familie vakantie viert. Dus ik dacht: dat loopt niet zo’n vaart.
Even later staat de koe op ons erf, vanaf de weg. Daar zit een hek dat blijkbaar niet dicht is. En ja hoor, ze loopt zo de moestuin in. Overbuurvrouw Ana en dochter Palmira zijn al ter plekke, lopen met haar mee en willen haar via ons terrein terugbrengen naar waar ze hoort. Uiteindelijk is het Palmira en mij gelukt om het dier rustig in te sluiten en naar de tanque te begeleiden waar Palmira het hek opendeed en zo was koe weer thuis. Nog geen tien minuten later staat ze weer bij de tanque het groene gras te grazen. We gaan kijken en nu blijkt aan de andere kant van de tanque de afzetting stuk te zijn. Coen is er inmiddels bij en maakt die afzetting provisorisch. Het is nog vroeg in de ochtend tenslotte. Opnieuw bonjouren we koelief naar eigen grond. De rust is weergekeerd. Inmiddels is het elf uur en zie daar, koelief staat weer in het groen. Coen is nu aan de slag de boel zo te maken dat ze er niet meer doorkan. We gunnen haar het gras van harte en als ze in die hoek blijft mag ze het allemaal opeten.
De koe in de moestuin is weer zo’n bewijs dat het leven bepaalt en dat de invulling van mijn agenda een wassen neus is. Ik neem al het plannen met een korreltje zout. De ene keer is het een koe, de andere keer een virus. Ik ben voorbereid en flexibel als bamboe.