Rail Bike Marvão of Lenny Mcleod and Susana Torgal (on the left)
Zaterdag was ik bij de opening van een nieuwe tapas bar hier in Marvão. Die bar is van het gloednieuwe bedrijfje Rail Bike Marvão. Het was een prachtige herfstmiddag. Kinderen speelden buiten op fietsen en rolschaatsen. Kinderen renden de zandheuvel op en af en soms kwamen ze al lachend en gillend de bar binnen om vervolgens meteen weer naar buiten te rennen. Eentje zat bij het hek, een ander telde de bielzen van de rails terwijl hij van de ene op de andere sprong.
Oil painting by Leone Holzhaus. The last train passing Marvão-Beirã
Er rijden geen treinen meer hier in deze uithoek. De vooruitgang noemen we dat. Na aansluiting van Portugal bij de Europese Unie kwam er zoveel subsidiegeld binnen dat de lokale bedrijven die voor veel werkgelegenheid zorgden in dit achterland ophielden te bestaan. Ze konden de concurrentie niet aan. Dus nu zijn de dorpen stil en het eens zo drukke station ook. Dus het kindje kon veilig hink-stap-sprong doen tussen de rails.
Die stilstand brengt ook nieuwe kansen.
Er zijn jonge mensen uit de grote steden die liever in deze voortuin van God wonen dan in de grote stad.
Ze zijn hoog opgeleid, rond de veertig, hebben kleine kindjes en ze kiezen voor een eenvoudig bestaan in het ritme met de natuur. Om een inkomen te genereren hebben ze allerlei initiatieven waarvan Rail Bike Marvão er eentje is. Dit bedrijfje heeft rail bikes die doen denken aan de klassieke handcars die je nog wel in western films ziet. Twee boeven die vluchten; op de rails op zo’n ding staan en met hun armen de hendels op en neer duwen om vooruit te komen. Deze moderne rail bike heeft lichtgewicht wielen, twee comfortabele stoeltjes en je fietst al zittend naar het volgende station. Achterop een mooie picknickmand en je bent zo een halve dag zoet met spelen. Wanneer je terug bent wacht er in de bar een lekker wijntje en ja, inderdaad, tapas. Trouwens de bar is ingericht met alleen maar meubels, servies etc. afkomstig uit verlaten huizen. Dat klinkt wat shabby en geloof me het is stijlvol en alles klopt.
Ik heb de spelende kinderen geobserveerd. Die hebben iets magisch. Hoewel het doodnormaal is dat ze spelen. In onze wereld dan! De wereld waar volwassenen ook nog steeds moeten blijven spelen. Daar zijn zelfs cursussen voor. Het heeft me altijd bevreemd en ook geïrriteerd want mij werd gewoon verteld dat ik niet kon spelen.
Nee, inderdaad ik speel niet zoals kinderen dat doen, met blokken, poppen, Lego of autootjes. Ik speel anders en met hetzelfde resultaat. Mijn spel bestaat uit schrijven en yogales geven. In beide gevallen vergeet ik de tijd, vergeet ik te denken en zit ik in de oneindige ruimte die achter mijn denken zit. Woorden verschijnen en een les verschijnt. Vooraf en achteraf gebruik ik wel mijn hersens hoor, maar zodra ik mijn toetsenbord aanraak of op mijn yogamat zit, begint mijn speeltijd.
Deze foto is geplaatst in het kader van 'Foto op dinsdag', een blog initiatief van Karin Ramaker.
