Nu ik terug ben van een bezoek aan Amsterdam en Den Haag voel ik hoe gewend ik ben geraakt aan lucht, ruimte en groen. Over mijn bezoekje aan Nederland schreef ik een korte blog met de titel The Age of Leisure.
Hier is de winter vol overgave begonnen. Dat betekent dat de hemel altijd helder is. De zonsopgang gloedvol, de luchten strakblauw en de zon warm. Aan het einde van de dag volgt een rode zonsondergang die overgaat in een snel intredende duisternis. De hemel kleurt eerst nachtblauw, dan zwart en wordt langzaam aan verlicht door sterren en planeten en de Melkweg. De maan is nieuw, de temperatuur rond het vriespunt.
De kachel brandt en tikt. Soms is dat het enige geluid in huis. Ik loop op kousenvoeten om die magische stilte niet te verbreken. Zo loop ik ook vaak door de natuur. Voorzichtig. Ik vind dat de mens altijd lawaai maakt. Zodra hij beweegt begint de herrie. De takjes en bladeren kraken onder mensenvoeten en zware stappen maken ook geluid, zeker op graniet. Dieren hoor ik nauwelijks. Ja, het gezang van de vogels of een hond die blaft. Of het geritsel van een muis of slang. Dat stoort me niet. Ook de voetstappen van de paarden die voorbijkomen storen me niet. Wel het oeverloze gepraat van de mensen die op die paarden zitten. Ze horen niets. Ze zien niets. De mens verstoort de natuur en de stilte en ik denk dat ik weet hoe dat komt.
De mens weet over het algemeen niet dat hij de natuur is. Het is dus niet: mens en natuur. Nee. De mens is natuur. Jij en ik leven in, met en van de natuur. We zijn niet meer en niet minder. Pas toen de mens is gaan denken dat hij superieur is aan alles wat natuur is, is het misgegaan. En zeker toen er een verdienmodel kwam in de wereld. Want de natuur is verworden tot een slaaf die wordt uitgebuit. Mensen wonen in blokken die de hoogte ingaan of zijwaarts in rijen met soms wat groen. Overal asfalt. Overal verkeer. Er zijn parken, strand en zee. Vol met mensen die gezond doen. Ze halen een frisse neus, ze trainen, ze rennen. Ze doen wat ze kunnen doen en ze weten vaak niet waarom. Ze buiten zichzelf uit, zonder het te weten. De menselijk moraliteit is toegedekt en verstikt door bankbiljetten.
Hier voel ik dat ik deel ben van het geheel. Mijn tempo zakt naar natuurlijke proporties. Alle prikkels en onrust verdwijnen. Ik zie en beschouw mezelf. Honderd procent bewust zijn. Ik ren niet. Ik heb geen haast. Ik pluk de sinaasappels van de boom en gebruik de olijfolie van onze eigen olijven geperst. Ik eet met de seizoenen mee. De natuur zit in mij. Dat te kunnen ervaren en te leven, maakt mijn hoofd nog stiller dan stil. Een levende meditatie. Ja, ik ben tevreden op de plek waar ik wortel schiet.
Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo on Tuesday, een initiatief van Karin Ramaker. De PHOT is een vrije foto-opdracht: een zelfgemaakte foto, zonder thema, met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.
