Liesbeth Steur

De Rio Sever vormt bij ons over een bepaalde lengte de grens met Spanje. Bij een grensrivier denk ik al gauw aan oevers die je bijna niet kunt zien met het blote oog en een woeste waterstroom. Alleen strijders met een vet hart waagden de oversteek. Nou, zo is dat hier niet.

Het is een smal riviertje (circa 20 meter en minder) dat ontspringt in het gebergte van São Mamede. Hij stroomt dan bergafwaarts naar het noordoosten, vormt een tijdje de grens met Spanje en komt uiteindelijk samen met de Taag, in Spanje. Het water van de Sever is internationaal, zoals het water van de Taag zelf. Dat is trouwens de langste rivier van het Iberische Schiereiland met zijn 1.007 kilometer. De Tajo (Spaans) ontspringt ergens in het achterland van de oostkust in het midden van Spanje en stroomt van oost naar west. Gedurende 716 kilometer door Spanje, dan vormt de rivier 47 kilometer lang de grens met Portugal alvorens Portugal binnen te stromen onder de naam Tejo om pas 275 kilometer later uit te monden in de Atlantische Oceaan bij Lissabon.

De Rio Sever – daar wilde ik het eigenlijk over hebben – is waar wij wonen een begrip. Het riviertje trekt veel toerisme uit eigen land en daarnaast voornamelijk uit Spanje. Zomers is het de koelste plek uit de regio en in Portagem hebben ze het goed begrepen. Er is een stuk rivier omgetoverd in een openbaar zwembad. Het ijskoude water van de Sever stroomt er doorheen en alle blaadjes en takjes die meekomen met de stroom worden keurig tegengehouden door een net. Er is ook een wandelbrug van de ene naar de andere oever waar natuurlijk door jonge branieschoppers vanaf gedoken wordt terwijl de meisjes staan te giechelen langs de kant. Aan de oever wordt gepicknickt in de schaduw van de immens hoge populieren.

Ook is er een prachtig sportcomplex met een 25 meter wedstrijdbad, maar daar moet je dan voor betalen. En wel € 1,50 voor een hele dag met parasol en ligbed of een plek op het minutieus geschoren groene gras. De vele restaurants rondom dit complex hebben grote terrassen aan de rivier met een overvloed aan schaduw van de platanen. Het is er koel in de zomeravonden en heerlijk toeven. Naast alle gasten zijn er altijd wilde katten. Die struinen de terrassen af naar iets te eten. De weldoorvoede viervoeters weten precies waar ze moeten zijn en zoals mensen zijn laten ze regelmatig wat vallen.

Gisteren was ik bij de Sever en liep langs verlaten en keurig aangeveegde terrassen. Geen gasten, geen katten. De winterzon was warm en de lucht strakblauw. Het water kabbelde rustig. Ik dacht: hoe komen al die katten nou aan hun eten in de winter? Mijn vraag werd direct beantwoord toen ik naar links keek. Ze worden gewoon bijgevoed door de restauranthouders.

Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto-opdracht: een zelfgemaakte foto, zonder thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.