Namasté
Kusjes geven is in Portugal nog normaler dan handen geven. In Nederland is het al erg met drie zoenen in de lucht, hier kus je zelfs de mensen die je niet kent, wanneer je aan elkaar wordt voorgesteld. Een hand en twee zoenen. Ook vaak in de lucht.
Ik houd heel veel van de Portugezen en de volksaard en ben na al die jaren gewend aan dat gezoen. Wanneer ik een keer in Nederland ben en kennis maak met iemand moet ik me inhouden niet te gaan zoenen. En nu verandert er van alles. Het coronavirus gaat ook hier verandering brengen in deze uitgesleten gewoonte die bij het sein veilig natuurlijk opnieuw terugkeert.
Ik woon in een afgelegen gebied om precies in het natuurpark van de Serra de São Mamede. Rust, stilte en ruimte zijn drie zaken die hier een hoofdrol spelen. Er gebeurt niet veel. Er is geen industrie, geen werkgelegenheid en geen stads vertier. Er zijn ook geen vluchtelingen of gelukszoekers want er is hier geen geld te halen en geen werkgelegenheid. Alleen toeristen die zich aangetrokken voelen tot die drie zaken, vind je hier. Of vrienden die ons graag willen zien. Zelf zouden ze in de meeste gevallen niet kiezen om hier een vakantie door te brengen. Zo saai is het hier.
Wij vinden het heerlijk hier en ik kan de saaiheid niet vinden. Er zijn hier oneindig veel gebeurtenissen in de natuur, in de lucht, aan de hemel, in de vergezichten van de vlaktes, in de bergen en in de dorpen en gemeenschappen. De meeste ‘buitenlandse’ bezoekers zijn boomers met een mobiel huis, moderne hippies en Portugezen en Spanjaarden uit de grote stad.
In mijn yogastudio komt eigenlijk alleen de lokale bevolking en een handjevol buitenlanders die hier vast wonen. Dus maak ik me zorgen over het virus? Zo langzamerhand, eigenlijk sinds vandaag, heb ik een nieuwe regel ingesteld. We geven geen handen meer en zoenen niet meer. Vooral niet met de mensen die net bij familie in Europa zijn geweest, hebben gevlogen en ook nog eens verkouden terugkomen.
Ik heb voorgesteld om in plaats van de traditionele gewoonte voor elkaar te buigen en het namaste te eren. Dat betekent per slot: ik buig voor jou. Je kijkt elkaar aan, vouwt je handen voor je hart en buigt ligt voorover. Het is de moeite waard om te ervaren want er gebeurt iets anders dan bij het zoenen of huggen. De verbinding die in dat moment ontstaat is groot want het moet met aandacht worden gedaan. Er is zelfs meer hartverbinding dan bij andere vormen van begroeten omdat je je energetisch verbindt met de ander. Daarbij roept de buiging een gevoel van nederigheid op en dat kan iedereen in het westen wel gebruiken. Het brengt je terug naar wie je bent en wie de ander is. We zijn er voor elkaar en met elkaar en dat is wat je voelt en ervaart.
Namaste!