Vroeger toen ik nog in Holland woonde, wist ik zeker dat De Lage Landen kampioen waren in het praten over het weer. Nu ik ver weg van de bewoonde wereld ergens in de bergen van Portugal woon, weet ik zeker dat de Portugezen kampioen zijn daarin. Het zal elkaar niet veel ontlopen.
Vroeger in Nederland begreep ik nooit dat gezeur over het weer. Niets was goed, de regen niet, de plotselinge zomerdagen niet, de kou niet en de veelal grijze luchten ook niet. In die tijden werkte ik vooral en vond alleen iets van het weer als regen, ijzel of sneeuw zorgde voor files. Of als ik ineens in de zon moest gaan zitten omdat die plotseling was verschenen. Ik merkte nooit wat van het weer. Zat toch de hele dag binnen te werken of te vergaderen.
Hier op het platteland is dat een ander koekje. Ons huis staat midden in een olijfboomgaard op een stuk vlak land – wat vrij uniek is – dat omringd is door bergen. Dus iedere keer als ik naar buiten kijk of een stap buiten de keukendeur zet, sta ik in het “weer”. Is het winter dan is het haardhout en het sluiten van de luiken tegen de kou in de avond onderwerp nummer een. Is het zomer dan is het maken van schaduw en het sluiten van de luiken tegen de warmte in de ochtend onderwerp nummer een. Ik overdrijf een beetje en toch is het zo.
Het interessantste vind ik dit: In de zomer vergeet ik helemaal dat het winter kan zijn en andersom en al helemaal hoe dat voelt. Gisteren (het vriest hier momenteel) keek ik in mijn kledingkast en dacht: daarom heb ik die dikke truien van echte wol ooit gekocht en nu heb ik er eentje aan. Heerlijk.
WIM De Roos
Ja, leuk, ik herontdek ook steeds de leukste en warmste truien die ik nooit meer droeg. Energiebesparing, een feestje