Vandaag reed ik van onze boerderij af, draaide het straatje op naar links en zag hond Kitty daar lopen. Die was zelf een wandeling aan het maken. Toen ze mijn auto zag, stopte ze. Ik ook. Ik stapte uit en vertelde haar dat ze terug moest naar huis. Ze keek me aan en voor ik het wist, sprong ze de auto in en ging op de stoel van de duo passagier zitten. Triomfantelijk bleef ze me aankijken. De auto ging ze niet meer uit. Ook goed. De hondendeken uit de bak gehaald, op haar stoel gelegd – Kitty verhaart extreem vind ik – en zo zijn we samen op stap gegaan om boodschappen te gaan doen. Kitty helemaal senang want dat is wat ze kent. Tot op een jaar geleden reed ze dagelijks naar Marvão en terug naar huis met haar baasje Leone Holzhaus die haar galerie in het kasteel had. Ze vond die ritjes altijd heerlijk en de auto van Leone was haar tweede huis. Bij mij gaat ze alleen in de auto als ze naar de dierenarts moet. Dus dit uitje had ze helemaal zelf bedacht.
Waarom vandaag?
Ik vermoed dat ze in de energie voelt dat ik met Leone bezig ben. Haar overlijdensdatum is 12 februari 2022 en dat is nu een jaar geleden. Hoe ga ik haar herdenken en met wie? Wanneer ga ik naar haar graf en wat zet ik daar dan neer? Moet ik Kitty wel of niet meenemen? Misschien heeft ze ook wel de naam van Leone herkent in de gesprekken die ik had met Coen en met Bianca, de grote zus van Leone, in Holland. Kitty ligt namelijk altijd onder mijn bureau en is mijn schaduw geworden. Waar ik ga, gaat zij. Haar ontgaat niets. En zo was ze ook met Leone.
Er was een uitzondering. Wanneer Leone en ik samen naar Badajoz gingen. Dan bleef ze bij Coen op de boerderij. Wij gingen daar in de grote stad in Spanje naar de tekenwinkel om materiaal te kopen voor haar schilderwerk, even naar de Corte Ingles om te eindigen in de grote shopping mall El Faro en de Outlet van Corte Ingles. Lunchen was een belangrijk onderdeel van de dag. We hebben alle restaurants uitgeprobeerd in de loop der jaren en de kleine Italiaan is en blijft de beste.
Naar Badajoz is het ruim een uur rijden. Op de heenweg spraken we over haar werk, inspiratie en discipline en wat ze verkocht had, over het laatste nieuws uit het dorp, over onze families en over het gesodemieter in de plaatselijke politiek. Daar kon ze zich over opwinden. Al winkelend zeiden we niet zoveel want voor Leone was dat een professionele onderneming. Struinen tussen de eindeloze rekken. En meestal vond ze dat wat ze zocht voor een mooie prijs. Dat was voor haar een sport. Ze had argusogen. Bij de lunch was er altijd rode wijn en tijd om de voor ons drukke omgeving in ons op te nemen. De mensen, de terrassen, het lawaaiige, gezellige Spaanse leven. Op de terugweg ging het altijd over eten. Zonder uitzondering. Want lekker eten was essentie voor Leone en voor mij nog steeds.
Ik ben nooit meer gaan winkelen in Badajoz, met een vriendin. En ook niet alleen.
Leave a Reply