Is that all there is …

(português) (English)

Dit jaar las ik vele mooie uitspraken en tegeltjeswijsheden. Zomaar. Als ze voor mijn neus verschenen in berichten of op de social media. Wanneer ik tijd heb lees ik ze want ik geloof dat wat voor mijn neus verschijnt in mijn leven nooit voor niets is. Meestal zijn die wijsheden open deuren en heel soms lees ik iets waar ik lang over na moet denken of waarvan ik meteen een zucht van verlichting kan slaken, die laatste zijn de mooiste. Dat bij het lezen instant je gezichtspieren zich beginnen te ontspannen.

Naarmate ik ouder word, dringt steeds vaker de vraag zich op: Wat wil ik nog doen in de komende veertig 😉 jaren? Moet ik wel wat doen? Is het de bedoeling dat ik me nuttig blijf maken voor de samenleving? Kan ik gewoon op mijn lauweren gaan rusten en daar blij mee zijn? Toen ik klein was had ik die vragen ook al. Vooral de vraag: wat doe ik hier op aarde?

De jaren gingen voorbij. Met heel veel vallen en opstaan. Met een onuitputtelijke wilskracht ging ik altijd maar door en door en door en zong dan uit volle borst mee met Frank Sinatra:

Pick yourself up, dust yourself off and get back in the race …

Omdat ik dacht dat dat het was. Dat was het leven. Zo gaat het. Iedereen doet het, dus zal het wel zo horen. En werkelijk waar iedere keer na zo’n val de afgrond in hoor ik Peggy Lee zingen: Is that all there is … 

Je snapt het al. Nooit was ik echt tevreden. Want het kon toch niet zo zijn dat ik daarvoor op deze aarde was? Ik begreep het niet. Ik weet nu andere dingen en vooral dat er veel meer is dan wat het oog kan zien. De mens is van zo’n grootsheid dat het niet te vatten is met het intellect. Wanneer ik voorbij het intellect kan gaan, dan zie ik die grootsheid en het spel waarin we een rol spelen. Zolang we geloven dat we die rol zijn, is het leven lastig en lijden we. 

Paul Weinfield schreef erover. En dat stuk ga ik met jullie delen. Zo goed vind ik het. 

Leonard Cohen said his teacher once told him that, the older you get, the lonelier you become, and the deeper the love you need. This is because, as we go through life, we tend to over-identify with being the hero of our stories. 

This hero isn’t exactly having fun: he’s getting kicked around, humiliated, and disgraced. But if we can let go of identifying with him, we can find our rightful place in the universe, and a love more satisfying than any we’ve ever known.

People constantly throw around the term “hero’s journey” without having any idea what it really means. Everyone from CEOs to wellness influencers thinks the hero’s journey means facing your fears, slaying a dragon, and gaining 25k followers on Instagram. But that’s not the real hero’s journey.

In the real hero’s journey, the dragon slays YOU. 

Much to your surprise, you couldn’t make that marriage work. 

Much to your surprise, you turned forty with no kids, no house, and no prospects. 

Much to your surprise, the world didn’t want the gifts you proudly offered it.

If you are foolish, this is where you will abort the journey and start another, and another, abusing your heart over and over for the brief illusion of winning. 

But if you are wise, you will let yourself be shattered, and return to the village, humbled, but with a newfound sense that you don’t have to identify with the part of you that needs to win, needs to be recognized, needs to know. This is where your transcendent life begins.

So embrace humility in everything. Life isn’t out to get you, nor are your struggles your fault. 

Every defeat is just an angel, tugging at your sleeve, telling you that you don’t have to keep banging your head against the wall.

 Leave that striver there, trapped in his lonely ambitions. 

Just walk away, and life in its vastness will embrace you.

~ Paul Weinfield

Ik wens jullie een gezellige Kerstmis toe en voor 2023 de kracht om je rol in het toneelspel dat het leven heet niet te serieus te nemen en jezelf ook niet. Dat is de kortste weg naar je hart.