Al een tijdje schrijf ik niet aan mijn boek. Vier maanden om precies te zijn. Ik was bezig met andere zaken die ik onbewust een steeds grotere rol in mijn dagelijks leven toebedeelde. En daar had ik natuurlijk de allerbeste redenen voor.
Omdat ik ongedurig word als ik een tijdje niet schrijf, werd het toch tijd om serieus te kijken naar de oorzaak. Dat heb ik gedaan door nog minder te schrijven aan of na te denken over het boek en wel door nog meer andere dingen te doen die daar niets mee te maken hebben. Zoals in de keuken staan om de oogst van het land te verwerken en ver weg te zijn van mijn bureau.
Inmiddels heb ik een voorraad aardbeien- en kersenjam en deze week zijn mijn eigen abrikozen aan de beurt. Die boom heb ik namelijk net ontdekt op ons terrein. Na drie jaar. Dat is toch een foto waard. Voor mijn foto-op-dinsdag-blog. Dan bedenk ik me dat ik al eerder schreef over de opbrengst van het land. Waar zal ik het dan over hebben? Toen keek ik nog eens goed naar de foto en naar het fruit en naar de takken. Dat groeit toch altijd maar. Ieder jaar weer. Gaat dat dan op wilskracht? Nee. Wilskracht is iets menselijks, daar is niets natuurlijks aan. Die boom die groeit en bloeit omdat er een besluit aan ten grondslag ligt. Iets of iemand heeft eens besloten dat het een abrikozenboom is. En niet iets anders. En dat is wat de boom doet. Abrikozenboom zijn.
Zou ik dat als mens ook kunnen? Uitsluitend puur mens zijn, mezelf, en niet iets wat ik heb geleerd te zijn. Want als dat zo is, hoef je voor het bereiken van een doel nooit je wilskracht aan te wenden. Dan is het een besluit. Zonder twijfel. Ik begrijp ineens dat hoe meer wilskracht ik nodig heb om iets te bereiken, ik eigenlijk geen waterdicht besluit heb genomen. En daarmee groeit de twijfel en dat niet alleen. Wat dan ook gaat groeien is de neiging tot verslaving. Uit onvrede. Ik ging chocola eten. Dat had ik jaren niet gedaan.
Zo’n “verslaving” kan heel nuttig zijn. Voor mij. Het zet mij ook aan tot nadenken over het waarom daarvan. Vroeger gooide ik mijn wilskracht erin en dan was het over. Maar nu was die ver te zoeken. Wilskracht werkt bij mij niet op de lange termijn.
Volgens mij komt dat omdat wilskracht een vorm van energie is die zichzelf steeds weer oplaadt. Dus zoals een batterij begin je op 100% vol, dan is het energieniveau een tijdje constant en dan is het op. Die energie fluctueert. Afhankelijk van hoe je leeft. Wilskracht gebruiken om iets af te leren is niet zinnig. Het is geen constante. Eigenlijk is het een emotie, lijkt het. De enige manier om iets af te leren is om iets nieuws aan te leren. Hoe klein het ook is.
Vanochtend ben ik weer in mijn boek gedoken en gelezen wat er al op papier staat. Verrassend. Een goede reden om verder te gaan. En hoe ga ik het nu afmaken? Zonder me af te laten leiden. Wel. Ik heb besloten dat ik bij iedere neiging tot afleiding eerst hier de berg oploop, het uitzicht in mij opneem en weer terugloop naar huis. Dat duurt een kwartier tot een half uurtje. Dan is die neiging om terug te vallen wel afgenomen. Ik houd jullie op de hoogte 😉
Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto-opdracht: een zelfgemaakte foto, zonder thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.
