(PORTUGUÊS) (NEDERLANDS)

It is summer 2016 and the renovation of our new house is in full swing. I am writing then:

While waiting for carpenter Luís who wants to ask something about the sizes of the cabinets in the bedroom, I am wandering through the house at the end of the day. When I get to the kitchen, I see that they have started tiling. We have chosen Portuguese tiles, as a tribute to Portugal. I want to take a picture of that for the family in Holland. But when I look through the lens I see this painting. The future kitchen window above the sink offers a view of Coen sitting on the veranda contemplating. I imagine what it will be like when I stand there every day – in a few weeks’ time, perhaps, when we move in. How many of these kinds of paintings will I see and with what representations? The table that Coen is sitting at, which he made himself, has room for at least ten people. I wonder: 

How many stories will be told that are more than worth recording?

It is now summer 2022. More than six years have passed and many stories have been told. I am sure more will follow. 

In 2020 and 2021 it was quiet at that big table, but in my head it was busy. With the writing of my book. I also did a lot of study and research into the agendas behind these past strange years and the years ahead. The results were not uplifting, but invigorating. I learnt a lot about human behaviour, mass formation and how influenceable humans are. And about artificial intelligence that is slowly but surely being projected into us.

I am now reassured to know that artificial intelligence can never replace humans. The best thing about us is that we have feelings and intuition that make us know instantly how to act. We don’t have to think about that. We do not have to calculate anything. We know. Artificial intelligence can never learn that. It can do complicated arithmetic for us. I think that is its only contribution. 

We humans are intensely connected on that intangible plane. Every word, every thought is a floating force that surrounds humanity. Even without saying anything, we influence each other. The past two weeks proved that.

My family was here on a visit. We had not seen each other for almost three years. We did not have to tell stories at the big table about that past period. Simply because we are connected on that intangible level and therefore know how we felt. Nor did we have to hang on to each other’s necks every hour, simply because we know how intensely we love each other. The table was fully used to eat, drink, play games, laugh, hang out, read and talk about what is on our minds right now. Exactly what it is meant for.

Uma mesa cheia

Estamos no Verão de 2016 e a renovação da nossa nova casa está em pleno andamento. Estou então a escrever:

Enquanto esperava o carpinteiro Luís que quer perguntar  algo sobre os tamanhos dos armários no quarto, no final do dia vagueio pela casa. Quando chego à cozinha, vejo que já começaram a ladrilhar. Escolhemos azulejos portugueses, como uma homenagem a Portugal. Quero tirar uma fotografia disso para a família em Holanda. Olho através da lente e vejo este quadro. A futura janela da cozinha por cima da bancada oferece uma vista de Coen sentado na varanda a divagar. Imagino como será quando eu estiver ali todos os dias – dentro de algumas semanas, talvez, quando nos mudarmos para a casa nova. Quantos destes tipos de pinturas verei e com que representações? A mesa onde Coen está sentado, que ele próprio fez, tem espaço para pelo menos dez pessoas. Pergunto-me: 

Quantas histórias serão contadas que valem mais do que a pena registar?

Estamos agora no Verão de 2022. Já passaram mais de seis anos e muitas histórias foram contadas. Tenho a certeza que mais se seguirá. 

Em 2020 e 2021 estava calmo naquela grande mesa, mas na minha cabeça estava ocupado. Com a escrita do meu livro. Também fiz muitos estudos e investigações sobre as agendas por detrás destes últimos anos estranhos e dos anos que se seguem. Os resultados não foram reconfortantes, mas revigorantes. Aprendi muito sobre o comportamento humano, a formação de massa e como os humanos são impressionáveis. E sobre a inteligência artificial que está lenta mas seguramente a ser projectada em nós.

Tenho agora a certeza de saber que a inteligência artificial nunca poderá substituir os humanos. A melhor coisa sobre nós é que temos sentimentos e intuição que nos fazem saber imediatamente como agir. Não temos de pensar sobre isso. Não temos de calcular nada. Nós sabemos. A inteligência artificial nunca pode aprender isso. Pode fazer aritmética complicada para nós. Penso que essa é a sua única contribuição.

Nós, humanos, estamos intensamente ligados nesse plano intangível. Cada palavra, cada pensamento é uma força flutuante que envolve a humanidade. Mesmo sem dizer nada, influenciamo-nos uns aos outros. As últimas duas semanas provaram isso.

A minha família esteve aqui numa visita. Já não nos víamos há quase três anos. Não tivemos de contar histórias sobre esse período na grande mesa. Simplesmente porque estamos ligados a um nível intangível e, portanto, sabemos como nos sentimos. Nem tivemos de nos abraçar todas as horas, simplesmente porque sabemos quão intensamente nos amamos um ao outro. A mesa foi totalmente utilizada para comer, beber, brincar, rir, demorar, ler e falar sobre o que está a preocupar nos neste momento. Exactamente para o que a mesa grande se destina.

Een tafel vol

Het is zomer 2016 en de verbouwing van ons nieuwe huis is in volle gang. Ik schrijf dan:

In afwachting van timmerman Luís die iets te vragen heeft over de maten van de kasten in de slaapkamer, loop ik door het huis te dwalen aan het einde van de dag. Als ik in de keuken kom, zie ik dat ze gestart zijn met tegelen. Portugese tegels hebben we gekozen, als eerbetoon aan Portugal. Ik wil daarvan een foto maken voor het thuisfront. Ik kijk door de lens en zie dit schilderij. Het toekomstige keukenraam boven de gootsteen biedt uitzicht op Coen die op de veranda zit te mijmeren. Ik stel me voor hoe dat is als ik daar straks – als we hier wonen over een paar weken al misschien – dagelijks sta. Hoeveel van dit soort schilderijen zal ik zien en met welke voorstellingen? De tafel waar Coen aan zit en die hij zelf maakte, biedt ruimte aan minstens tien mensen. Ik vraag me af: 

Hoeveel verhalen zullen er worden verteld die het meer dan de moeite waard zijn om op te tekenen?

Het is nu zomer 2022. Meer dan zes jaar zijn voorbij en er zijn vele verhalen verteld. Ik weet zeker dat er nog meer zullen volgen. 

In 2020 en 2021 was het wel stil aan die grote tafel, maar in mijn hoofd daarentegen was het druk. Met het schrijven van mijn boek. Ook deed ik veel studie en onderzoek naar de agenda’s achter deze voorbije vreemde jaren en de jaren die voor ons liggen. De uitkomsten waren niet opbeurend en wel versterkend. Ik leerde veel over het menselijk gedrag, massavorming en hoe beïnvloedbaar de mens is. En over kunstmatige intelligentie die langzaam maar zeker in ons wordt geprojecteerd.

Ik weet nu tot mijn geruststelling dat kunstmatige intelligentie de mens nooit kan vervangen. Het allermooiste van ons is namelijk dat wij gevoel en intuïtie hebben die ons instant doen weten hoe te handelen. Daar hoeven wij niet over na te denken. We hoeven niets uit te rekenen. We weten. Kunstmatige intelligentie kan dat nooit leren. Het kan wel ingewikkeld rekenwerk voor ons doen. Dat is volgens mij de enige bijdrage.

Wij mensen zijn op dat niet tastbare vlak intens met elkaar verbonden. Ieder woord, iedere gedachte is een zwevende kracht die om de mensheid heen blijft hangen. Zelfs zonder iets te zeggen beïnvloeden we elkaar. Dat bewezen de afgelopen twee weken.

Mijn familie was hier op bezoek. We hadden elkaar bijna drie jaar niet gezien. We hoefden aan de grote tafel geen verhalen te vertellen over die periode. Gewoon, omdat we op het niet tastbare vlak met elkaar verbonden zijn en daarom weten hoe we ons hebben gevoeld. We hoefden ook niet ieder uur aan elkaars nek te hangen, gewoon omdat we weten hoe intens we van elkaar houden. De tafel is volop gebruikt om te eten, te drinken, spelletjes te spelen, te lachen, te hangen, te lezen en te vertellen over wat ons nu bezighoudt. Precies waar die voor bedoeld is.