Net als de planten, de dieren en de mensen is de aarde een levend wezen. Echter, het is niet een doorsnee levend wezen. Ze is namelijk nogal machtig omdat ze de kwaliteit van leven bepaalt voor de mensen die haar mogen bewonen. Een geluk is dat ze geduld heeft en compassie. Twee eigenschappen die de mensen de ruimte geven te leren hoe ze het beste met haar kunnen omgaan. Dat leerproces verloopt met vallen en opstaan waardoor de aarde vaak schade oploopt en het lijkt alsof ze geen grenzen kent.
De aarde heeft geen oordeel over wat er met haar gebeurt. Wat ze weet is dat ze de voedster is van al wat leeft en dat wil ze graag zo houden. Haar taak voert ze foutloos uit door zonder onderbreking al wat leeft te vernieuwen. Denk aan dat plantje dat uit het asfalt groeit. Denk aan Tsjernobyl waar flora en fauna de stad hebben overgenomen. Denk aan de aardlagen waar fossiele brandstoffen zitten die eens bomen en planten waren. Ze dient in alle opzichten het welzijn van de mens. Niet alleen het fysieke, maar ook ons geestelijk welzijn als we tenminste af en toe willen stoppen met rennen, lopen en stappen tellen om stil te kunnen zijn.
Gisteren was ik in een enorm dennenbos op de schuine helling van een hoge berg langs de weg van Portagem in Portugal naar Valencia de Alcántara in Spanje. Ik was daar met een groep van elf personen om een ochtend lang in de stilte de natuur te ervaren met al mijn zintuigen. We gingen bosbaden (Shinrin Yoku, een therapie overgewaaid uit Japan) onder leiding van Jorge Maia en Maria Sousa van TerraFazBem die ons allerlei oefeningen gaven om in stilte uit te voeren.
Na een lange meditatie ver weg in het bos, zittend op de gedroogde dennennaalden, deed ik mijn ogen open en zag voor mijn neus een dennenappel liggen. Hij trok mijn aandacht. Nadat ik hem had opgeraapt en in mijn handen rondgedraaid, nam ik hem mee terug naar de groep.
Terwijl ik afdaalde naar de verzamelplek dacht ik aan het leven van de mens. Een stevige basis hebben zoals een dennenappel is van groot belang om je – tegen de tijd dat je volwassen bent – zonder beperkingen te kunnen openen voor de buitenwereld. Te laten zien wie je bent door met je talenten bij te dragen aan de gemeenschap zoals de dennenappel zich opent om zijn zaadjes los te laten.
Nadat ik dit verhaal had verteld, zei iemand in de groep dat hij zich verwonderde over de hoge bomen die je nooit ziet groeien, maar dat wel doen. Omdat ik weet dat de aarde niet alleen voedster is maar ook een spiegel vroeg ik hem de zin om te draaien, naar zichzelf toe. Langzaam en voorzichtig zei hij:
“Ik verwonder me over mij. Ik groei niet zichtbaar, maar het gebeurt wel.”
Zijn glimlach en de blik in zijn ogen spraken boekdelen.