Liesbeth Steur

Restaurante Pau de Canela, Santo António das Areias

[português]  [English]

Voor mij bestaan er veel verschillen tussen het leven in mijn dorp hier en in mijn stad Den Haag in Holland. Hoewel ik de eerste jaren van mijn leven doorbracht op het platteland van Sicilië en Turkije, groeide ik toch uit tot een stadsmeisje; dat natuurlijk onder invloed van mijn moeder. Zij was dol op de stad en vond alles dat afgelegen was en eenzaam absoluut niet geschikt om te wonen. Het was saai en gevaarlijk. Zij zou zich nooit gewaagd hebben aan een eenzame wandeling in het bos, zelfs niet in het Haagse Bos aan de kant van het paleis van de koning. En als super gehoorzaam kind? Ik ook niet. Totdat mijn oudste zoon een hond kocht en zelf vaak op reis was. Die hond was soms weken bij ons en gewend aan het vrije leven in het bos en op het strand. Schoorvoetend heb ik mij over mijn ingeprente angst heen gezet en ben daarna niet meer opgehouden met boswandelen.

Inmiddels ben ik erachter dat ik geen stadsmens ben en wel een buitenmens. Ik hou van de rust, de stilte, de ruimte en de schoonheid van het land en de natuur. Ik zou niet meer ergens anders willen wonen. Misschien dat ik nog een keertje verhuis als ik 120 ben of zo. Naar het dorp dat op 5 minuten rijden van onze boerderij ligt. Vlakbij, dus zo eenzaam en verlaten wonen we niet. We hebben zelfs ‘overburen’ en ‘achterburen’. Dat landleven brengt het dorpse leven met zich mee met alle aspecten van een stadsleven alleen soberder. Er is een winkel, een apotheek, een bar, een kerk, een restaurant, een bejaarden- en verpleegtehuis. Er zijn twee artsen en een benzinepomp. We hebben een ware arena die een keer per jaar wordt gebruikt, een grote brandweerkazerne en ja zelfs een bedrijfsverzamelgebouw. En dat allemaal voor de regio Marvão met bij elkaar zo’n 3.000 inwoners. Mijn yogastudio is gevestigd in dat bedrijfsverzamelgebouw in het dorp dat trouwens Santo António das Areias heet en valt onder de gemeente Marvão.

Die 3.000 inwoners hebben dezelfde behoeften en zorgen als stadsmensen. Dingen als gezondheid, familieleven, liefde, gezelligheid en lekker eten spelen een grote rol en de zorgen gaan altijd over gebrek aan gezondheid en/of geld.

Het verschil met de stad is voelbaar in de tijd die de mensen voor elkaar nemen en zichtbaar in de entourage van televisie aan de muur en tl-licht. Kijk maar eens naar de foto.

Een van mijn vriendinnen Susana Maridalho organiseerde een etentje voor de yogaleerlingen van de avondklassen in het restaurant Pau de Canela in het dorp. Als entree kregen we petiscos. Heerlijke olijven, gevulde paddenstoelen en warme kaas uit de oven met kruiden. Daarna een  traditionele arroz de pato, eend met rijst. Eigenaresse Conceição kookt voor lokale begrippen op hoog niveau. En de desserts waren meer dan zoet.

Kijk nou eens de tafel rond en zie met wie ik eet!

Met linksvoor: Ana Pomba, financieel medewerker bij het bureau dat zorgt voor re-integratie van langdurig werkelozen. Zij woont in Portalegre. Naast haar Maria do Carmo Carilho. Zij heeft de beroemde worstenmakerij uit Apelhão (toch zo’n 3 kwartier rijden van mijn studio). Dan Carla Martins. Zij werkt voor een groot waterbedrijf en is verantwoordelijk voor de zuiverheid van het water in het gewest Noord-Alentejo en dat is zo groot als half Nederland. Carla zit dagen in de auto, van Portalegre naar Lissabon en verder en terug. Naast haar zie je Fernanda Mateus. Zij woont in het dorp en werkt bij het museum in Marvão. Met het mooie rode haar is Elisabete Reis die nog niet zo lang geleden een kapperszaak heeft geopend in Castelo de Vide. Daar werkt zij met natuurlijke producten. Dan zie je nog net Tânia Ramos (met bril). Zij is schoonheidsspecialiste en heeft haar zaak op de begane grond recht beneden mijn yogastudio. Heidi Dyer is de volgende. Vers uit Amerika, yoga- en dansdocente. Heidi is zich hier aan het vestigen. Een krachtige jonge vrouw die aan de weg timmert. Naast haar Zé Paulo, ook yoga leerling, ook uit de grote stad. Hij heeft een grote boerderij waar hij een groentetuin heeft volgens de principes van permacultuur. Zijn producten verkoopt hij samen met Heidi die ook hard werkt in zijn tuin, op de lokale markten. Tussen die twee bloeit wat op.
Aan de overkant zie je net het gezicht van Jacqui Hogan, Engelse. Zij woont al wat jaren hier en geeft Engelse les in Portalegre. Ze spreekt zelf goed Portugees en is van oorsprong shiatsu therapeute is.
Naast haar Susana Maridalho, de gangmaker van alles en iedereen. Ik schreef eerder over haar. Ze heeft een grote winkel Casa Moura in het dorp, heeft ontzettende veel energie en vertegenwoordigt met uitermate veel succes het merk Thermomix (hier heet het Bimby) een magistrale keukenrobot. Dan volgt Isabel Pires. Zij is medewerker, receptioniste bij het gemeentehuis. De lege stoel is van Lina da Paz ook van grote stad naar platteland, die was net even opgestaan. Lina heeft Guesthouse Trainspot in Beirã. Aan mijn andere kant zit Marília Ribeiro. Zij werkt net als Ana Pomba bij het re-integratie kantoor van de gemeente Portalegre en begeleid de mensen naar een nieuw leven. Van haar hand verscheen een paar weken geleden een boek met de titel: Mulheres, Trabalho e Alentejo. Levensverhalen van de hardwerkende vrouwen van deze streek. Vrouwen met wie je ‘paarden kunt stelen’. Indrukwekkend. Naast Marília zit Helena Pinadas. Geboren en getogen in Santo António das Areias. Haar ouders hebben een bar in het dorp en zelf werkt zij in het verpleegtehuis als administratief medewerker. Wie je óók niet ziet is de fotografe Paula Cristina Costa. Nog eentjes van grote stad naar platteland. Met haar man Nuno heeft zij een grote naturistencamping Quinta do Maral  , zeer in trek bij Nederlanders. Het terrein ligt prachtig daar aan de voet van Marvão.

Niet alle yogadeelnemers konden erbij zijn. En er komt zeker een volgende keer. Ik heb het goed en ben dankbaar voor alles dat mij omringt. De natuur en de mensen. Ze laten mij weten wie ik ben.

Deze foto is gemaakt in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een blogexperiment van Karin Ramaker. Een vrije foto-opdracht: een zelfgemaakte foto, zonder thema met of zonder begeleidende tekst, maar wel mét een titel.