Ecce Homo – zie de mens
Deze foto maakte ik tien jaar geleden in het Museu Regional de Beja in Portugal. Fascinerend werk uit de vijftiende eeuw. Schilder onbekend. Wanneer ik dat werk zie, zie ik mijn eigen onbewustheid.
Zo, nou ga ik eerst een blanco vel papier openen en alle andere tabs sluiten. Eerst mijn blog op dinsdag schrijven. Anders is de dag voorbij voor ik het weet. Zo gaat het sinds de yoga studio dicht is (10 dagen geleden) en de rest van het land (6 dagen geleden). Mijn eerste gedachte was: Yes … dan ga ik nu mijn boek afschrijven. Het is nog 6/8 weken werk schat ik. Dan is het net af voordat juli begint en wie weet komt dan het normale leven weer op gang.
Ik was dus afgeleid. En weet je waarom? Omdat mijn lesgeefritme weg was en ik het verzoek kreeg van vele kanten om online lessen te plaatsen. Dat is natuurlijk een leuk idee en het opnemen van zo’n video is ook goed te doen. Het traject dat volgt van uploaden, bewerken als nodig, plaatsen, iedereen schrijven dat het er staat … en ga zo maar door, dat irriteerde me omdat het teveel tijd in beslag neemt. Tijd die ik graag aan het boek zou besteden. Ik ben een leek op het gebied van online video’s plaatsen dus ik moest ineens iets nieuws leren. En dat was dus het laatste waar ik zin in had.
Goed, de stress is eraf. Ik weet het nu ongeveer en kan dus weer over tot de orde van de dag en stap voor stap verder leren zonder dat mijn schrijfwerk in het gedrang komt.
Wat ik dan wél weer leer is dat Rome en Parijs ook niet in een dag gebouwd zijn. En belangrijker nog, dat ik mijn schrijfwerk nog steeds op de tweede plaats heb staan al pretendeer ik dat het niet zo is. Altijd doe ik onbewust eerst het andere waarvan ik vind dat het gedaan moet worden.
Het geheim zit in het woordje onbewust. Automatisme. Zonder nadenken. Als een robot die geprogrammeerd is. Herken je dat. Gelukkig kunnen wij mensen heel veel onbewust: bewegen (stel dat je bij iedere stap zou moeten nadenken), autorijden, tanden poetsen. Dat doen we toch allemaal zonder na te denken, onbewust. Knap hè. Alles wat we vroeger hebben geleerd voeren we nu onbewust uit. En daar behoren ook gedragsgewoonten toe. Zeker gedragsgewoonten die bepalend zijn voor hoe jij je leven leidt. Dat is natuurlijk helemaal niet erg, totdat je er last van krijgt. Zoals ik in het geval van mijn eigen ding doen, zoals schrijven.
Het boek gaat over mijn ouders en familie en het zijn mijn ouders (mijn moeder in het bijzonder) die me hebben geleerd dat de ander belangrijker is dan ikzelf ben. Tenminste, zo heb ik dat geïnterpreteerd. En het mooie is, dat ik nu, met schrijven van de familiegeschiedenis zo extreem geconfronteerd wordt met die gedragsovertuiging. Ik ben me al een tijdje ten volle bewust hiervan. Ik vermoed dat tegen het einde van het verhaal, die overtuiging verdwenen is en het boek af.
Ik lees net een theezakjes wijsheid: Het doel van het leven is om er ieder moment van te genieten. Dat lijkt me een lastige opgave. Ik denk dat het doel van het leven is om tot bewustzijn te komen. Zeg maar, zonder die sluier over je hoofd. Dat is bevrijdend en dat is dan weer om van te genieten. Mooi proces. Ik wens het je toe.
